به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، یکی از مهم‌ترین راهبردهایی که امروزه مدیران شهری در اغلب نقاط دنیا برای کاهش دمای هوا پیاده می‌کنند، گسترش پوشش‌های گیاهی در فضاهای عمومی و سازه‌های شخصی است. اگرچه در طراحی مدرن شهرهای امروزی جایگاه بسیار کمی برای فضاهای سبز در نظر گرفته شده، با این حال آگاهی شهرنشینان و مدیران از وجود این فضاها همواره در حال افزایش است و همه روزه بر تعداد مدیرانی افزوده می‌شود که برای گسترش پوشش‌های گیاهی دست به نوآوری می‌زنند تا از کم‌ترین فضای موجود در شهرها برای کاشت درختان و سایر گونه‌های گیاهی بهره ببرند.

از سوی دیگر، شهرنشینان نیز بیش از پیش به زیباسازی منازل خود به وسیله گل‌های زینتی طبیعی روی آورده‌اند که همین امر نقش مهمی در کاهش دمای محیط آن‌ها ایفا کرده است.

توسعه‌های شهری اغلب با کمترین توجه به جریان آب و باد انجام می‌شود و در نتیجه، وجود خنک‌کننده‌های مصنوعی هوا مهم‌ترین نقش را در کاهش دمای سازه‌ها ایفا می‌کند. اگرچه این وسیله‌های الکتریکی نقش مهمی در به حداقل رساندن دمای هوا ایفا می‌کند، اما هزینه‌های زیادی را بر کاربران متحمل می‌کند. از سوی دیگر، خنک‌کننده‌های هوا در فضاهای بیرونی با وجود اثربخشی قابل‌توجه خود، باعث افزایش اضطراب گرمایی در میان شهروندان می‌شود.

ساکنان شهرهای پرجمعیت در مناطق گرم و مرطوب بیشترین آسیب‌پذیری را از افزایش دما تجربه می‌کنند چراکه دمای محیط آن‌ها حدود چند درجه بالاتر از مناطق روستایی اطراف است که این رویداد بر اثر کاهش فضاهای طبیعی شهری برای جایگزینی سازه‌ها جهت سازگار سازی مناطق با جمعیت اتفاق می‌افتد. درواقع، کاهش فضاهای طبیعی در فرایندهای شهرسازی به حداقل رسیدن مکانیسم تبخیر را در پی دارد، ضمن این‌که نبود سایه درختان نیز نقش مهمی در افزایش دمای محیط ایفا می‌کند و همین امر به وقوع پدیده‌ای به نام "اثرات جزایر گرمایی" منجر می‌شود.

اگرچه وجود فضاهای سبز در شهرها به کاهش دما کمک می‌کند، با این حال به تازگی گروهی از محققان پس از انجام مطالعات متعدد به این نتیجه رسیده‌اند که طراحی استراتژیک این فضاها می‌تواند اثربخشی آن‌ها در به حداقل رساندن دمای هوا را چند برابر کند. به عبارت دیگر، در طراحی فضاهای سبز شهری، در نظر گرفتن مکان مناسب برای آن‌ها می‌تواند نقش مهمی در کاهش دمای هوا و حل بحران گرم شدن زمین ایفا کند.

مدیران اشتوتگارت، پایتخت ایالت بادن-وورتمبرگ در جنوب غربی آلمان، از پیشگامان "طراحی اقلیم‌شناسی" جهان به شمار می‌روند که توانسته‌اند از طریق گسترش استراتژیک فضاهای سبز به بهترین شکل ممکن برای کاهش دمای شهر بهره بگیرند. در زمان‌های قدیم، موقعیت جغرافیایی این شهر دره‌ای، امکان بهره‌وری از نور طبیعی و هوای تازه را برای ساکنان آن به حداقل رسانده بود تا این‌که مدیران شهر در سال ۱۹۳۸ تصمیم گرفتند رویکردی استراتژیک برای طراحی شهری و حل بحران‌های موجود در آن در پیش گیرند.

این افراد پس از سال‌ها تحقیق و تجزیه و تحلیل به این نتیجه رسیدند که مسیر ورود باد به شهر به وسیله توسعه شهری مسدود شده بود و به همین دلیل تلاش کردند بهبود طراحی مناطق را برای هدایت جریان باد به فضاهای داخلی در اولویت اقدامات خود قرار دهند. امروزه گسترش فضاهای باز در سراسر اشتوتگارت به ورود جریان باد در شهر کمک زیادی کرده است و همین امر کاهش قابل توجه دمای هوا را در پی داشته، ضمن این‌که در هدایت نور طبیعی به مناطق نقش مهمی ایفا کرده است.

تایپه، پایتخت تایوان، از شهرهای نیمه گرمسیری به حساب می‌آید که در یک بندرگاه واقع شده است. نتیجه مطالعات مختلف حاکی از آن است که جریان آب اطراف به هدایت باد به فضاهای داخلی شهر کمک زیادی کرده است و همین امر در کاهش دمای هوا اثربخش بوده است. البته این مکانیسم بسیار مهم در توسعه مدرن شهری نادیده گرفته شده است، به طوری که بسیاری از دره‌های کوهی به مسیرهایی برای تردد وسایل نقلیه تبدیل شده و همین امر نقش مهمی در افزایش دمای محیط ایفا کرده است. محققان پیش‌بینی کرده‌اند که چنانچه طراحی شهری در تایپه بهبود نیابد، اثرات جزایر گرمایی در آن به طور چشمگیری افزایش خواهد یافت و مشکلات زیادی را برای شهروندان به وجود خواهد آورد.

بدیهی است که مدیران در طراحی شهرها و به ویژه فضاهای سبز باید به مطالعه و تحقیق بپردازند تا بتوانند بهترین رویکردها را در گسترش این مکان‌ها برای کاهش هرچه بیشتر دما پیاده کنند. آن‌ها باید با شناسایی مناطقی با بیشترین قابلیت هدایت جریان باد به فضاهای داخلی شهرها بپردازند و از مسدود کردن آن‌ها خودداری کنند. از سوی دیگر، گسترش فضاهای سبز نقش مهمی در کاهش دمای هوا ایفا می‌کند، با این حال توسعه آن‌ها از محدودیت‌های خاصی برخوردار است و به‌ویژه تعیین محل مناسب برای آن‌ها بسیار حائز اهمیت است.

هندسه توسعه اطراف فضاهای سبز مهم‌ترین تأثیر را در نفوذ باد به مناطق دارد و می‌تواند در کاهش دمای هوا اثربخشی خود را آشکار کند. در واقع، مدیران باید در طراحی فضاهای سبز، موقعیت جغرافیایی آن‌ها را با دقت مورد توجه قرار دهند و به ایجاد آن‌ها در مکان‌هایی بپردازند که هیچ مانع فیزیکی در مسیر بین فضاهای سبز و محیط‌های اطراف شهری وجود نداشته باشد، تا جریان هوا و باد به‌راحتی از این مکان‌ها به محیط‌های شهری هدایت شود و در نتیجه آن، دمای هوا به طور قابل توجهی‌کاهش یابد.

به عنوان مثال، مدیران می‌توانند در شهرهایی که با کمترین امکان گسترش فضاهای سبز بزرگ که جریان هوا از آن‌ها از همه طرف به مناطق مختلف هدایت می‌شود، به ایجاد پوشش‌های گیاهی کوچک‌تر اما به تعداد بیشتر بپردازند و به ویژه آن‌ها را در مکان‌هایی با حداقل موانع فیزیکی قرار دهند، تا مزایای این پارک‌های کوچک را برای کاهش دمای محیط اطراف به ارمغان بیاورند.