به گزارش سرویس ترجمه شفقنا، در این گزارش آمده است: در روزهای آغازین هفته به نظر می‌رسید که تانک‌های آلمانی بالاخره راهی اوکراین خواهند شد. صدراعظم آلمان اولاف شولز هفته پیش گفته بود که آلمان تنها در صورتی به تانک‌های آلمانی- موسوم به لئوپارد- اجازه سفر به اوکراین خواهد داد که ایالات متحده نیز با ارسال تانک‌های آمریکایی به اوکراین موافقت کند اما پس از آن وزیر امور خارجه آلمان، آنالنا باربوک در سخنانی در تلویزیون فرانسه گفت که اگر لهستان برای تحویل تانک‌های لئوپارد خود به اوکراین از ما درخواست مجوز داشته باشد، ما مانعی بر سر راه آن‌ها ایجاد نخواهیم کرد.

با این حال فردای آن روز، یعنی روز دوشنبه یک بار دیگر مسیر بحث‌ها و اقدامات تغییر کرد. یکی از سخنگویان دولت در این زمینه در یک موضع‌گیری متفاوت با مواضع گذشته گفت که در واقع درخواست لهستانی‌ها برای ارسال تانک‌های لئوپارد ابتدا باید توسط شورای امنیت فدرال آلمان مورد بحث قرار گرفته و سپس در این مورد تصمیم‌گیری شود. ماتئوش موراویسکی نخست‌وزیر لهستان اما در واکنش به او گفت که لهستان با این که برای ارسال تانک‌های لئوپارد از آلمان درخواست دریافت مجوز خواهد کرد، اما حتی در صورت رد شدن این درخواست نیز هم‌چنان به دنبال ارسال تانک خواهد بود و این را به عنوان وظیفه خود به عنوان بخشی از یک ائتلاف کوچک خواهد دید.

در این زمینه؛ تانک‌ها در نهایت به هر نحو ممکن به دست اوکراینی‌ها خواهند رسید اما این عقب و جلو کردن [و به عبارتی با دست پیش کشیدن و با پا پس زدن] ناامیدی‌های بسیاری در میان طیف گسترده‌ای از مردم و فعالان سیاسی نسبت به آلمان به وجود آورده است.

سوفیا بش همکار اروپایی بنیاد کارنگی در این زمینه به فارن‌پالیسی می‌گوید: «صدراعظم اولاف شولز واقعاً نمی‌تواند هدف نهایی خود یا منظورش از سخنانش را توضیح دهد. او گفته که نمی‌خواهد آلمان را منزوی کند، اما با این حال کاری که انجام می‌دهد، عملاً دارد آلمان را منزوی می‌کند».

سوفیا بش می‌افزاید که «آن‌ها می‌خواهند به جدول زمانی خود پایبند باشند. در واقع طبق تعریفی که از رهبری دارند، هر کسی را که چیزی را به آن‌ها تحمیل کند رد می‌کند. در این میان آسیب بزرگی را که در جریان این فرآیند وارد می‌شود دست‌کم می‌گیرند».

به گزارش موسسه کیل برای اقتصاد جهانی؛ آلمان در واقع یکی از کشورهایی بوده که بیشترین و بزرگ‌ترین کمک‌‌ها را به اوکراین انجام داده‌اند- و از نظر میزان تعهدی هم که در کل برای حمایت داده، سومین کشور دنیاست. بش در این زمینه می‌گوید که «اما این عقب و جلو کردن تعهدات و تحویل کمک‌ها و ادوات نظامی باعث می‌شود که متحدان آلمان درک متفاوتی از کمک‌های این کشور داشته باشند».

ریچل ریزو کارشناس ارشد غیرمقیم مرکز اروپای شورای آتلانتیک نیز با این امر موافق است؛ ولی با این حال عقیده دارد که «حمایت آلمان از اوکراین قابل ستایش بوده. این کشور هم‌چنین بخشی از یک ائتلاف قوی غربی بوده که نقشی بسیار مهم و کلیدی در حمایت از اوکراین ایفا کرده‌اند».

او در ایمیلی نوشت: «با این وجود اپیزودهایی از این قبیل- حتی اگر مشکلاتی که ایجاد شده در نهایت حل شوند- در نهایت این سوال را مطرح می‌کند که آیا آلمان در بلندمدت قادر به برداشتن بسیاری از گام‌هایی خواهد بود که هر کشوری برای تبدیل شدن به یک رهبر واقعی ناگزیر از برداشتن آن گام‌ها و انجام آن اقدامات در این فضا است؟ من تردیدهای زیادی به این موضوع دارم».