به گزارش سرویس ترجمه شفقنا از فارن‌پالیسی؛ در زمان مبارزات انتخابات ریاست‌جمهوری ترکیه در سال 2018 نیویورک‌تایمز در سرمقاله‌ای که در مورد انتخابات ترکیه منتشر کرد از محرم اینجه رقیب رجب طیب اردوغان حمایت کرد. در آن مطلب پس از چند پاراگراف مشخص می‌شد که سردبیری نیویورک‌تایمز بیش از این که طرفدار اینجه و دیدگاه‌هایش باشد، با اردوغان مخالف است.

حالا به نظر می‌رسد که در مورد کمال قلیچداراوغلو رهبر حزب جمهوری‌خواه خلق و انتخاب ائتلاف شش‌حزبی مخالف اردوغان نیز همین را می‌توان گفت. او که حالا یک ماه مانده به انتخابات بین 7 و 10 امتیاز از اردوغان پیشی گرفته، اما هنوز برای شکست رئیس‌جمهور حال حاضر ترکیه کار بسیار دشواری پیش رو دارد. البته شاید تقصیر فقدان چشم‌انداز آینده و تخیل در مخالفان اردوغان باشد که چنین بدبینانه به شکست او می‌اندیشند. اما به هر حال کتمان نمی‌توان کرد که رجب طیب اردوغان از سال 2003 در قدرت بوده– ابتدا به عنوان نخست‌وزیر و سپس به عنوان رئیس‌جمهور- و در این فاصله با کمک حزب عدالت و توسعه از هیچ کاری برای تضعیف مخالفان و حفظ تسلط خود بر قدرت چشم‌پوشی نکرده است. رئیس‌جمهور ترکیه و حزب عدالت و توسعه در این میان اکثریت قریب به اتفاق رسانه‌های زمانی پرحاشیه ترکیه را نیز به خود متکی کرده و در عین حال قوه قضائیه را هم که زمانی محل اتکای تشکیلات ناسیونالیست سکولار بود، تحت کنترل حامیان حزب عدالت و توسعه قرار داده است. اردوغان فرماندهی نظامی را نیز- که در گذشته تنها به اصول مصطفی کمال آتاتورک بنیانگذار ترکیه مدرن وفادار بود- بازسازی کرده است.

در این شرایط، به نظر می‌رسد که تنها خداوند می‌تواند اردوغان را از مسند قدرت خارج کند. بسیاری بر این باورند که شاید زلزله روز ششم فوریه همان دست خدا بوده باشد.

با این حال پیروزی احتمالی قلیچداراوغلو چه معنایی برای سیاست داخلی و خارجی ترکیه خواهد داشت؟ برخی از مفسران ترک و کارشناسان سیاسی غربی بر این باورند که ترکیه در صورت خروج اردوغان از قدرت یک بار دیگر تبدیل به کشوری دموکراتیک و مرفه خواهد شد که می‌تواند موضوع عضویت در اتحادیه اروپا را پیگیری کرده و هم‌چنین همسویی بهتری با متحدان خود در ناتو داشته باشد. بدون شک اگر اردوغان مغلوب شود و مجبور به خروج از دفتر ریاست جمهوری شود، میلیون‌ها ترک نفس راحتی خواهند کشید. با این حال حتی در آن صورت هم بعید است که ترکیه به گذشته‌ای برگردد که زمانی وجود داشته، اما در حال حاضر دیگر اثری از آن باقی نمانده است.

به سختی می‌توان درباره باورها و اعتقادات یا شیوه حکمرانی قیلیچداراوغلو و یارانش صحبت کرد. اتحاد ملت- که به عنوان ائتلاف شش نیز شناخته می‌شود- تحت رهبری قیلیچداراوغلو ائتلاف احزاب و گروه‌هایی با ایدئولوژی‌های متفاوت است که مخالفت و نفرت از اردوغان آن‌ها را گرد هم جمع کرده است. علاوه بر حزب جمهوری‌خواه خلق به رهبری قیلیچداراوغلو که هواداران چپ میانه یا به عبارت بهتر سوسیال دموکرات‌ها و ناسیونالیست‌ها را به خود جلب کرده، این ائتلاف شاخه‌ای از ناسیونالیست‌های راستگرا و تندروی ترکیه به نام حزب خوب را هم شامل است؛ و البته دو حزب راست میانه به رهبری علی باباجان و احمد داوداوغلو از حزب عدالت و توسعه. دیگر گروه راست میانه حاضر در ائتلاف حزب دموکرات است و آخری هم حزب محافظه‌کار ملی‌گرای مذهبی به نام سعادت است که همراه با حزب عدالت و توسعه در سال 2001 پس از ممنوعیت یک حزب اسلام‌گرا به دست دولت و به جای آن تأسیس شده است.

اما این که بعد از شکست اردوغان چه خواهد شد؛ باید گفت که همانطور که قیلیچداراوغلو و رفقایش می‌گویند ایجاد تغییرات اساسی در نهادهای سیاسی ترکیه آسان نخواهد بود. حزب عدالت و توسعه 20 سال فرصت داشته تا از نهادهای سیاسی ترکیه به نفع خود سوء‌استفاده کند. پس طبیعی است که بعد از خروج از دولت، نه رهبران آن حزب و نه اعضای فعال آن در سراسر سیستم اداری و قضایی ترکیه به این سرعت و سهولت آن را رها نخواهند کرد. این یعنی ترکیه دارد آماده مبارزه‌ای بزرگ می‌شود که در آن یا ائتلاف اتحاد ملت بدتر از انتظاراتی که به وجود آورده عمل خواهد کرد و بهای آن را هم خواهد پرداخت؛ و یا این که رهبران جدید ترکیه فعالان حزب عدالت و توسعه را در داخل دولت پاکسازی کرده و راه دگرگونی را هموار خواهند کرد.