من ارمنستان را دوست دارم و احساس می کنم این کشور من است. نوید میخک کارگردان ایرانی به Armenian Mirror Spectator  گفت: مردم ایران احساسات بسیار خاصی نسبت به ایرانیان ارمنی و کشور ارمنستان دارند.

 

 

به گفته وی، این احساس نسبت به ارمنستان پس از اولین سفر او به این کشور، زمانی که ارتباط صمیمانه مردم ارمنستان را احساس کرد، دوستانی در میان هنرمندان و مردم عادی پیدا کرد. «این به دلیل اشتراکی که پیدا کردم به وجود آمد. در چند سال گذشته موضوع جنگ آرتساخ و حوادث اخیر من و سایر ایرانیان را وادار کرده است که به رفتار دولت های ترکیه و آذربایجان در قبال مردم ارمنی توجه کنیم. این کارگردان که مستند می سازد و درباره ارامنه ایران مقاله می نویسد، می گوید: مردم ایران و سیاستمداران و شخصیت های عمومی به دولت فشار می آورند تا از تهاجم یا اشغال اراضی ارامنه جلوگیری کند.

در نوجوانی با مردی اصفهانی آشنا شدم. او که از خود و شهرش می گوید، از دوستان و همسایگان ارمنی خود نیز می گوید. او درباره مذهب و فرهنگ ارامنه اصفهان مطالبی را که برای اولین بار شنیده بودم توضیح داد.

او در دوران تحصیل در دانشگاه تبریز با ماروسیا واهرامیان، یکی از مشهورترین بازیگران زن ارمنی تبریز و ایران آشنا شد. نوید تصمیم گرفت فیلم مستندی از زندگی خود بسازد و همچنین آخرین نمایشنامه ای را که چند سال پیش روی صحنه برده بود بازسازی کند.

 

فیلمنامه نمایشنامه‌ ای که نوشتم به او الهام بخشید، احساس کردم این اجرا بدهکاری به فرهنگ، تاریخ و هنر ارمنستان است. این نمایشنامه “کومیتاس” نام داشت و همانطور که از نامش پیداست، زندگی یک آهنگساز مشهور ارمنی را روایت می کند که همانطور که می دانید شاهد نسل کشی ارامنه بوده است. نوید با اشاره به اینکه ماروس 94 ساله بود، گفت: دیدگاه ماروسی واهرامیان در این مورد، ارادت او به هنر و جامعه ارمنی، موضوع به رسمیت شناختن نسل کشی ارامنه، آخرین جلسه گروهش – همه اینها مرا جذب کرد.

سعی کردیم شرایطی را فراهم کنیم تا ماروسیا کارش را شروع کند، اما متأسفانه پس از فیلمبرداری اول، به دلیل فوت خواهر کوچکتر ماروسیا و بیماری او و همچنین به دلیل مشکلات دیگری که در داخل گروه به وجود آمد، گروه این کار را انجام داد. به طور کامل جمع نمی شود سعی کردم آخرین آرزویش را برآورده کنم، دیدن ساختمان قدیمی متعلق به جامعه ارامنه که زمانی مدرسه و فضای هنری بود. خوشبختانه این اتفاق افتاد و او آن خانه را دید و آرزویش به یکی از اتفاقات مهم فیلم تبدیل شد. و سپس ماروسیا درگذشت. در واقع این همان چیزی بود که علاقه من را به هنر ارامنه  و مسیحیان برانگیخت. پس از آن سعی کردم به فعالیت خود در این زمینه ادامه دهم.

وی ابراز امیدواری کرد که صلح و امنیت در ارمنستان حاکم شود، زیرا این برای او مهمتر از ساخت فیلم است. سال‌هاست که قصد فیلمبرداری در ارمنستان را دارم. از آنجایی که در حال حاضر به عنوان کارگردان مستقل چنین شرایطی ندارم، فقط امیدوارم در آینده حمایت مالی پیدا کنم.

 

 

خلاصه بگم دلم برای ارمنستان و دوستان خوبم خیلی تنگ شده، برای مردم با فرهنگ و مهربانش آرزوی آرامش و شادی دارم. امیدوارم فرصتی پیش بیاید و دوباره در جشنواره فیلم «زردآلو طلایی» ایروان شرکت کنم.