ایجاد موزه‌های زیرزمینی اگرچه از زمان‌های دور ترویج داشته است اما با این حال، اخیراً در میان طراحان شهری دوستدار محیط زیست از محبوبیت بیشتری برخوردار شده است. مدیران ساکن شهرهای ساحلی به ساخت مجسمه‌هایی سنگی در اعماق آب‌ها می‌پردازند تا از این طریق گردشگری دوستدار محیط زیست را در شهرهای خود ترویج دهند که این عمل به حفظ سنگ‌های مرجانی و محیط‌های آبی کمک زیادی می‌کند.

ایجاد این پارک‌های زیردریایی اغلب مستلزم حمل هزاران مجسمه سنگی یا بتنی است که تلاش زیادی را از سوی طراحان و سازندگان می‌طلبد، با این حال، نتیجه بسیار رضایت‌بخش است چرا که فضاهایی بسیار زیبا در زیر آب شکل می‌گیرد. در ادامه به معرفی پنج موزه زیردریایی برتر دنیا پرداخته می‌شود که با زیبایی اعجاب‌انگیز سیل عظیمی از گردشگران را به سمت خود فرا می‌خواند.

موزه زیردریایی کانکون، مکزیک

موزه هنری زیرآبی کانکون واقع در ایالت کینتاکارو مکزیک، بیش از ۵۰۰ مجسمه ماندگار به شکل انسان را در خود جای داده که همگی در عمق ۱۰ متری زیر سطح آب قرار گرفته است. این نمایشگاه شگفت‌انگیز در سال ۲۰۰۹ توسط جیمی گونزالس کانو (مدیر پارک ملی دریایی)، روبرتو دیاز آبراهام (رئیس انجمن دریایی کانکون) و جیسون دی کایرس تیلور (مجسمه‌ساز پرآوازه انگلیسی و خالق اولین پارک مجسمه‌سازی زیردریایی در جهان) تأسیس شد که هدف همه آن‌ها پیوند علم با هنر و همچنین افزایش توجه انسان به زندگی مرجانی بود.

مجسمه‌های کانکون از یک سو موزه‌ای را به وجود آورده و از سوی دیگر، نوعی ساختار آبسنگی تشکیل داده است که به بهبود زندگی دریایی و در نتیجه رشد مرجان‌ها کمک زیادی می‌کند. مجسمه‌ها از موادی خاص و بسیار مقاومی ساخته و به بستر آب متصل شده است به گونه‌ای که امکان جا به جایی آن‌ها وجود ندارد. بازدید از موزه زیردریایی کانکون به شیوه‌های مختلف امکان‌پذیر است با این حال، اغلب گردشگران از طریق قایق‌های سر پوشیده و شیشه‌ای یا با غواصی از آن دیدن می‌کنند.

موزه زیرآبی آتلانتیکو لانزاروته، اسپانیا

موزه زیرآبی آتلانتیکو لانزاروته که در سال ۲۰۱۶ و با الهام از موزه زیردریایی کانکون مکزیک در آب‌های اسپانیا ساخته شد، اولین موزه هنری معاصر زیردریایی اروپا به شمار می‌رود. آتلانتیکو لانزاروته میزبان ۳۰۰ مجسمه مختلف بوده و فضایی به مساحت دو هزار و ۵۰۰ متر مربع را در بر گرفته است. جالب اینکه همه این مجسمه‌ها را نیز جیسون دی کایرس تیلور انگیسی طراحی کرده و آن‌ها را در عمق ۱۲ متری زیر سطح آب قرار داده است.

هدف اصلی احداث کنندگان موزه زیر دریایی آتلانتیکو لانزاروته افزایش آگاهی مردم از مسائل زیست‌محیطی و تغییرات اقلیمی بوده ضمن اینکه تیلور در نظر داشته است سکونتگاهی دریایی در جزایر قناری اسپانیا به وجود آورد. بازدیدکنندگان با کمک راهنمایان غواص به تماشای عجایب این منطقه زیردریایی می‌پرداند و هیچ خطری افراد از جمله غواصان حرفه‌ای یا مردم معمولی را تهدید نمی‌کند.

شهر زیردریایی بایا در ایتالیا

پارک زیردریایی بایا که به علت عظمت خود گاهی شهر زیردریایی بایا نیز نامیده می‌شود در چند کیلومتری شمال شهر ناپل ایتالیا و در نزدیکی کلان شهر پوتزولی واقع شده است. این موزه بسیار بزرگ بخشی از شهر قدیمی بایا به شمار می‌رود که در دوران شکوه روم باستان از نظر ثروت و شهرت بر دیگر شهرهای ایتالیایی ارجحیت داشت اما به تدریج و در طول دوران رنسانس در پی فعالیت‌های آتشفشانی به زیر آب فرو رفت.

شواهد حاکی است که مردم بایا در قرن هجدهم، یعنی درست زمانی که شهر به طور کامل زیر آب فرو رفت و اثری از آن در خشکی به جای نماند، بایا را برای همیشه ترک کردند. پارک زیردریایی بایا با زیبایی تمام خود یکی از پاتوق‌های ثابت کالیگولا، سومین امپراطور روم باستان بود که فراغت خود را به تماشای خرابه‌های غرق شده در زیر آب می‌پرداخت.

کشتی مغروق زیردریایی یونان

حدود ۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح، کشتی دو هزار ساله یونانی با محموله‌ای از کوزه‌های قیمتی در عمق ۲۸ متری دریایی اژه غرق شد. اگرچه اجزای مختلف این کشتی چوبی به مرور زمان از بین رفت، اما کوزه‌های سفالی آن همچنان دست نخورده اعماق اقیانوس را فرا گرفت و محدوده آن به یکی از موزه‌های محبوب یونان باستان تبدیل شد. البته تدابیر سیاسی مقامات تنها بازدید از چند منطقه از موزه را برای عموم مردم مجاز دانسته با این حال، همین مناطق نیز هر ساله سهم مهمی در رونق گردشگری کشور ایفا کرده است.

موزه زیردریایی Cannes در فرانسه

موزه زیردریایی Cannes که در سال ۲۰۲۱ افتتاح شد، جدیدترین نمایشگاه زیرآبی جهان تا به امروز محسوب می‌شود که تعداد شش مجسمه بسیار عظیم را در خود جای داده است. این مجسمه‌ها بر پایه‌هایی سفید رنگ از جنس ماسه قرار گرفته و در اعماق متفاوت، بین دو تا سه متر در زیر سطح آب واقع شده است.

مجسمه‌های غول‌پیکر با ارتفاع بیش از دو متر به شکل صورتک‌هایی از انسان‌ها به چشم می‌خورد که از وسط به دو نیمه تقسیم شده است و نمادی از قدرت و آسیب‌پذیری همزمان اقیانوس‌ها را به تصویر می‌کشد. در واقع، طراحان این موزه هدف آگاه‌سازی بشر از آسیب‌پذیری محیط زیست و دریاها را در سر پرورانده و از زیرساخت‌های دریایی بدون استفاده برای محل نصب مجسمه‌ها بهره گرفته‌اند.