به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، منطقه خودمختار کانتابریکا، واقع در امتداد سواحل شمالی اسپانیا، یکی از معدود ناهمواری‌های پنهان در دل این کشور پربازدید است که با ۸۳ میلیون بازدیدکننده در سال ۲۰۱۹، به‌عنوان دومین مقصد گردشگری مورد علاقه و برتر در زمان پیش از وقوع همه‌گیری کرونا رتبه‌بندی شده است. هرچند سانتاندر، پایتخت این منطقه، تنها یک ساعت از مادرید فاصله دارد، اکثر گردشگرانی که به کانتابریا می‌آیند اسپانیایی‌هایی عمدتاً از مناطق آفتاب‌گیر هستند که جذب آب‌وهوای معتدل‌تر، چشم‌اندازهای متنوع از کوه‌های مرتفع و دریا، بخش‌های تاریخی دلنواز و غذاهای عالی آن می‌شوند. نزدیکی این منطقه به جریان آب‌گرم دریایی گلف‌استریم توضیحی است برای اینکه چرا دمای هوا در کانتابریا در زمستان حدود ۱۳ درجه سانتی‌گراد است و در تابستان به ندرت بالای ۲۰ درجه می‌رود. این منطقه میزبان کوه‌هایی شناور در اقیانوس است که در دل خود گنجینه‌هایی ارزشمند از گذشتگان دور را حفظ کرده‌اند.

خانه، معبد و کارگاه خلاقیت

کانتابریکا میزبان گنجینه‌های تاریخی ارزشمندی است، اما بزرگ‌ترین گنج آن، پنهان در زیر زمین قرار دارد. این منطقه دارای شش هزار و ۵۰۰ غار آهکی است که غنی‌ترین مجموعه نقاشی‌های صخره‌ای اروپا را در خود جای داده است. علاوه بر این، شواهد نشان می‌دهد که این گودال‌های سنگی نه تنها سرپناهی برای اجداد پارینه سنگی بشر امروزی، که معبد و کارگاهی خلاقانه نیز بوده است.

۲۵۰ مورد از نقاشی‌های این منطقه در غار کوهستانی "کووا د ال کاستیلو" در منطقه پوئنته ویسگو واقع و در حدود ۲۸ هزار تا ۱۳ هزار سال پیش خلق شده‌اند. بازدیدکنندگان با عبور از نقاشی‌ها، به سمت سالنی کم‌نور شبیه به صحن کلیسای جامع با یک گنبد، ستونی از جنس استالاکتون، یک محراب، یک قربانگاه و طاقچه‌ای مجهز به پیکره‌ای حجاری‌شده به دست طبیعت و شبیه به مریم مقدس هدایت می‌شوند. در فضای تاریک و روشن داخل غار، می‌توان با استفاده از نور چراغ قوه تصاویری از اسب، گوزن، گاومیش کوهان‌دار آمریکایی و ماهی را دید که روی دیوارها با زغال و رنگ قرمز نقاشی شده است. نقاشی‌های موجود در این غار یک در میان و به صورت متناوب شامل تصاویر واقع‌گرایانه و انتزاعی، همچنین ردیفی از نقاط قرمز بزرگ (که ممکن است نشان‌دهنده یک تقویم ابتدایی باشد) و خطوط موازی از رنگ‌ها است.

کلیسای سیستین هنر پارینه سنگی

غار "آلتامیرا" در نزدیکی "سانتیلانا دل مار" نشان می‌دهد که "غار کووا د ال کاستیلو" تنها پیش‌درآمدی برای نمایشی بزرگ‌تر از شکوه به حساب می‌آید. غار جدید و توریست‌پسند آلتامیرا، در ماکتی بازسازی‌شده از میلیون‌ها عکس و فیلم‌گرفته شده، نمایی از عظمت را به نمایش می‌گذارد و از طریق نمایش اسلایدها، ویدئوها و چیدمان هوشمندانه ظروف و ابزارآلات شیوه زندگی مردمان ماقبل تاریخ به نمایش گذاشته شده است. این غار به واسطه سقفی مزین به بیش از ۳۰ مجسمه رنگی از گاومیش‌های کوهان‌دار و سایر حیوانات گیاه‌خوار و قدمتی بالغ بر ۱۴ هزار سال پیش که با مهارتی شگفت‌انگیز نقاشی شده‌اند، "کلیسای سیستین هنر پارینه سنگی" نامیده می‌شود.

کلیسای جامع زمین‌شناسی جهان

در ورودی غار "ال سوپلائو"، مجسمه‌ای از یک معدنچی، واگن‌های زنگ‌زده و مجسمه‌ای کمیاب و الهام‌گرفته از تخم‌مرغ اثر هنرمند بلغاری "دورا استفانووا" بنا شده است که "مورو د مینا" به معنای دیوار معدن نام دارد و نشان می‌دهد که این غار زمانی دارای معدنی بوده که به استخراج مواد معدنی غنی از روی و سرب اختصاص داشته است. این معدن در سال ۱۹۷۹ بسته شد و وزیر فرهنگ، گردشگری و ورزش منطقه‌ای کانتابریا (که خود پسر یک معدنچی است) به سختی دیگر مسئولین را قانع کرد که می‌توان با استفاده از آن به‌عنوان یک جاذبه گردشگری برای منطقه کسب درآمد کرد.

ورودی غار تا فاصله ۳۰۰ متری به یک ریل آهنی مجهز است. پس از آن بازدیدکنندگان ملزم به عبور از یک تونل قدیمی با پای پیاده هستند و در نهایت شاهد افسانه‌ای بی‌پایان از شکوه خواهند بود چراکه برخلاف نقاشی‌های بدوی موجود در ورودی این غاز و دیگر غارهای منطقه، فضای داخلی ال سوپلائو، نه ساخت دست انسان، که شاهکاری شکل‌گرفته به دست طبیعت به کمک آب‌های غنی از کربنات‌کلسیم است. هزاران سال چکه کردن آب که از شکاف‌های دیواره به داخل نفوذ کرده است، سنگ‌های آهک را حل و به کریستال تبدیل کرده است و به‌این‌ترتیب دیواره‌های غار با مرجان‌های یخی خارق‌العاده‌ای آراسته شده است.

در سراسر جهان هیچ غاری وجود ندارد که در آن تزئینات غیرمعمول موسوم به هلکتیت‌ها تا این حد که در ال سوپلائو دیده می‌شود، خالص، سفید و بی‌شمار در سرتاسر آن شکل گرفته باشد. با این حال، این بال‌های ظریف و چشم‌نواز در معرض خطر قرار دارند؛ چرا که اخیراً ذخایر عظیمی از کهربا در این ال سوپلائو کشف شده و در انتظار استخراج است که این اقدام بدون آسیب زدن به معجزه‌های سفید طبیعت امری بسیار دشوار و به عقیده برخی غیرممکن محسوب می‌شود.