ایرانیان ارمنی، از نژاد آریایی و شاخه «آرمن» می‌باشند که بنا به شواهد و مدارک تاریخی، اسلاف آن‌ها در حدود پانزده قرن قبل از میلاد مسیح(ع)، از مناطق آسیای مرکزی، به کناره‌های رودخانۀ سند مهاجرت کرده و پس از مدتی، به سرزمین حاصل‌خیز بین‌النهرین رفته و در آنجا سکونت می‌کنند.

گرچه ایرانیان ارمنی، با توجه به نسبت کل جمعیت مسلمان کشور، در اقلیت قرار دارند، با این‌حال توانسته‌اند با حضور در مشاغل صنعتی، دولتی و حتی نظامی، هم‌دوش با سایر شهروندان خود، در راه عمران و آبادی کشور سهیم باشند. در راستای این‌گونه فعالیت‌ها،‌ بخشی از تاریخ جنگ تحمیلی را نیز بارور ساخته و با تقدیم شهدا، جانبازان و آزادگان، دِینِ خود را به کشور و ملت خویش ادا نموده‌اند.

این کتاب، خاطرات کوتاهی از اسارت یکی از ایرانیان ارمنی به نام «سورن هاکوپیان» می‌باشد که تلاش شده به دور از مسائل سؤال برانگیز، به روایت حوادثی بپردازد که برای همۀ اسرا اتفاق افتاده است.

سورن هاکوپیان، متولد ششم مهر ماه 1344 در فریدونشهر اصفهان می‌باشد که بخشی از دوران کودکی خود را در خرمشهر طی نموده و قبل از شروع جنگ تحمیلی، نظاره‌گر بدمنشی و حیوان‌صفتی بعثیون بوده است.

شاید از نگاه خواننده محترم، آنچه در این کتاب روایت می‌گردد، با خاطرات نوشته شدۀ دیگر آزادگان مسلمان ایران اسلامی یکی باشد، اما آنچه می‌تواند نقطه عطف این روایت باشد، مسیحی بودن سورن است که به دور از هرگونه تعصب و جنجال مذهبی، با دیگر برادران مسلمان خود، به ندای رهبر خویش پاسخ مثبت داده و سرانجام با تحمل مشقات زیاد در اردوگاه بی‌نام و نشان «بعقوبه» عراق، در تاریخ بیست‌ودوم شهریور ماه 1369، به وطن خویش باز می‌گردد.