برخی از عکاسان خیابانی معتقدند این‌سبک عکاسی درزمینه ثبت احساسات و بیان افراد است؛ درحالی‌که برخی‌دیگر ممکن است تأکید بیشتری بر محیط شهری داشته باشند. بااین‌حال، من معتقدم مؤثرترین عکس‌های خیابانی، آن‌هایی هستند که هم عنصر انسانی و هم محیط شهری را ترکیب می‌کنند. ثبت لحظه‌ای که در آن، ‌یک فرد در‌حال‌ارتباط با محیط است یا در‌آن‌محیط در‌حال‌ارتباط با فرد است، نشانه واقعی یک عکاس خیابانی حرفه‌ای‌ست. یک فرد با کمترین امکانات هم می‌تواند به‌عنوان عکاس خیابانی شناخته و حتی مطرح شود؛ مشروط‌به‌اینکه نگاه هنرمندانه در او پوشیده شده باشد. «عکاسی خیابانی» یکی از ژانرهایی بوده که درطول‌تاریخ سبب شده هنر عکاسی خیلی‌ بیشتر‌ازقبل، شناخته شود و اهمیت پیدا کند. «عکاسی خیابانی» می‌تواند به ژانرهای بسیاری مانند گزارش، پرتره خیابانی، سفر، انتزاعی، هنرهای زیبا و ... منشعب شود. درادامه، ژانرهای دیگری پدید آمدند و این اتفاق باعث افت «عکاسی خیابانی» شد. این‌سبک پس از افت، از سال ۱۹۰۰ تا ۱۹۸۰ دوباره در آمریکا و اروپا اوج گرفت. چند عکاس مطرح که «الیوت ارویت» و «دایان آربس» برخی‌ازآن‌ها هستند که هنر عکاسی را به اوجِ خود رساندند. بسیاری از عکاسان بزرگ؛ ازجمله بسیاری از «مگنوم»، به «عکاسی خیابانی» پرداخته‌اند. بسیاری از این بزرگان، مانند «گری وینوگرند»، از این اصطلاح بیزار بودند و ترجیح می‌دادند که آن‌ها را تنها «عکاس» خطاب کنند. حتی مردی‌که بسیاری آن‌را پدر عکاسی خیابانی می‌نامند: «هانری کارتیه برسون»، هرگز از کار خود به‌عنوان «عکاسی خیابانی» یاد نکرد. «عکاسی خیابانی» با وجود قدمت و اهمیتش در دیگر کشورها؛ هنوز در ایران آن‌طورکه باید موردتوجه و اهمیت قرار نگرفته. اولین تصویری که معمولاً برای «عکاسی خیابانی» به ذهن خطور می‌کند، تصویر افرادی‌ست که در پیاده‌روها در شهرهای بزرگ قدم می‌زنند. البته این، یکی از جنبه‌های اصلی «عکاسی خیابانی»‌ است؛ اما این ژانر فراتر‌از‌آن است. تقریباً در همه‌جا؛ از شهرهای بزرگ گرفته تا حومه‌های کوچک می‌توان این‌کار را انجام داد. صریح‌بودن، یکی از تکنیک‌های «عکاسی خیابانی» است. زندگی واقعی و لحظات برنامه‌ریزی‌نشده و خودجوش را نشان می‌دهد. درحالی‌که بسیاری از پروژه‌های «عکاسی خیابانی» شامل برخی پرتره‌ها می‌شوند، این پرتره‌ها اغلب احساسی صریح به آن‌ها دارند؛ یک‌لحظه واقعی را نشان می‌دهند که نگاه اجمالی به شخص می‌دهد. یک اشاره، احساس یا ایده می‌تواند عکس را خاص کند. احساس خودانگیختگی، تکنیک «عکاسی خیابانی» ا‌ست و این اغلب بااستفاده‌از افق‌های کج، تاحدی تار یا خارج از فوکوس تقویت می‌شود. لحظات، نورپردازی خشن یا ناقص، ترکیب‌بندی‌ها یا پرسپکتیوهای تصادفی.
«عکاسی خیابانی» برای من چیست:
- مستند زندگی و وضعیت انسان، افراد، مکان و زمان در قالب لحظات ثبت‌شده.
- هیچ کنترلی روی عناصر موجود در عکس وجود ندارد. شما فقط چشم و دوربین خود را کنترل می‌کنید.
- مشاهده، پیش‌بینی و واکنش. تواناییِ دیدن یا حس‌کردن یک‌لحظه منحصربه‌فرد از زندگی و واکنش به آن. واکنش شما به چیزی‌که می‌بینید، روی عکس‌گرفتن تأثیر می‌گذارد.
- ثبت لحظاتی که در زندگی روزمره مشاهده نمی‌شوند.
- مینیمالیست‌بودن.
- ثبت لحظات در زمان برای آیندگان.
- سورئال واقعی و معمولی را خارق‌العاده می‌کند.
- استفاده از کادربندی و زمان‌بندی برای گفتن چیزی در عکس. لازم نیست عمیق باشد؛ اما باید جالب باشد.

محمد بویری