به گزارش سرویس ترجمه شفقنا، نیویورک تایمز نوشت: بزرگ‌ترین اشتباه پرزیدنت ولادیمیر پوتین در اوکراین احتمالأ این بوده که این تصور را در غرب به وجود آورده که ممکن است روسیه در جنگ شکست بخورد. دور اول حمله روسیه به کی‌یف با شکست مواجه شد. اتفاقی که این تصور را ایجاد کرد که غول روسی آن‌قدرها هم که به نظر می‌رسید، مهیب نیست. در واقع جنگ خیلی زود و به صورت ناگهانی در نگاه ناظران تبدیل شد به رویارویی گروهی روس ناتوان افسون‌شده با میهن‌پرستان باهوش و فوق‌العاده اوکراینی.

چنین انتظاراتی طبیعتاً اهداف دشمنان روسیه را از جنگ اوکراین افزایش داد. پرزیدنت ولودیمیر زلنسکی زمانی یکی از اعضای اردوی اوکراین در مذاکراتی بود که برای دستیابی به توافق صلح برگزار می‌شد. او یک ماه پس از آغاز جنگ روسیه گفته بود که «اوکراین به دنبال تضمین‌های امنیتی و حفظ بی‌طرفی، و استمرار وضعیت غیرهسته‌ای خودش است- و آماده است برای دستیابی به آن اقدام کند» زلنسکی اما حالا دیگر خواهان پیروزی کامل و به عبارت بهتر تسخیر مجدد هر وجب از سرزمین‌های اشغال‌شده از جمله کریمه است. نظرسنجی‌ها حکایت از این می‌کنند که اوکراینی‌ها به کمتر از این رضایت نخواهند داد. جالب این که رهبران اوکراین و حامیان غربی آن‌ها حتی پا از این هم فراتر گذاشته و رویای محاکمه پوتین و حلقه نزدیکانش را در دادگاهی به سبک نورنبرگ در سر می‌پرورانند.

مشکل این‌جاست که اوکراین تنها و تنها با کمک دخالت مستقیم ناتو در جنگ می‌تواند دست به این شاهکار- به خصوص در کوتاه‌مدت- بزند. در واقع اوکراین فقط با حمله تمام‌عیار آمریکا و ناتو- به سبک و سیاق «طوفان صحرا»- و استقرار کامل نیروها و تسلیحات غرب می‌تواند پیروزی همه‌جانبه را در مدت زمان کوتاهی به دست آورد. (در این میان نباید از خاطر برد که چنین وضعیتی به احتمال زیاد شانس فرارسیدن یکی از دورنماهای تیره‌تر جنگ را بیشتر خواهد کرد- که عبارت از این است که هر قدر روسیه به باخت نزدیک شود، احتمال بیشتری وجود دارد که به سلاح‌های هسته‌ای متوسل شود).

البته در غیاب حضور مستقیم ناتو نیز ارتش اوکراین می‌تواند جنگ را ادامه دهد و حتی مانند اتفاقی که در خارکوف و خرسون رخ داد، سرزمین‌های اشغال‌شده خود را بازپس گیرد؛ اما پیروزی کامل تقریباً غیرممکن است. اگر روسیه به دلیل استقرار مناسب اوکراین در مناطقی مانند باخموت به دشواری و با تلفات روزانه ۵۰ تا ۷۰ نفر چند صد متری پیشروی می‌کند؛ آیا اوکراینی‌ها می‌توانند در کل منطقه بین روسیه و کرانه شرقی دلتای دنیپرو، از جمله خط ساحلی دریای آزوف و تنگه منتهی به کریمه، در برابر روس‌ها- که آن‌ها هم قطعا استقرار مناسبی خواهند داشت- پیشروی بهتری داشته باشند؟ فراموش نباید کرد که چرخ گوشت در یک جهت هر جور کار کند، احتمالاً در جهت مخالف هم همان‌طور کار خواهد کرد.

علاوه بر این روسیه تا حد زیادی وضعیت خود را به اقتصاد جنگی تغییر داده است، این در حالی است که آمریکا هنوز نیازهای جنگی شرکای خارجی خود را برآورده نکرده است. در طول این جنگ تاکنون به اندازه 13 سال تولیدات موشک‌های ضدهوایی استینگر و البته به اندازه پنج سال از تولیدات موشک‌های جاولین استفاده شده است، با این حال آمریکا هنوز یک بدهی 19 میلیارد دلاری تسلیحات نظامی به تایوان دارد که در این مدت ارسال آن‌ها عقب افتاده است. در ماه‌های اخیر هم‌چنین تمرکز گزارش‌های رسانه‌های غربی بر روی تمرد مردان روسی از دستورات آقای پوتین بوده؛ با این حال کرملین حتی در شرایطی که به تازگی- در ماه سپتامبر- به بیش از 300000 سرباز فراخوان داده، ولی این کشور هنوز نیروهای زیادی برای جذب و اعزام به جبهه‌های جنگ دارد.

بحث در مورد ارسال تسلیحات جنگی سنگین به اوکراین- که به ویژه مورد توجه مطبوعات آلمان بوده- از این نظر ربط چندانی به موضوع ندارد. مشخص نیست که تمامی تانک‌هایی که ناتو وعده‌شان را داده، چه زمانی عملیاتی خواهند شد. به خصوص که اوکراین درخواست 300 تا 500 تانک داشته؛ ناتو اما تنها وعده ارسال 200 تانک را داده است.

این‌که آقای زلنسکی بخش اعظم توان دیپلماسی خود را روی ارسال این محموله‌های تسلیحاتی گذاشته، دلایل منطقی دارد. در واقع او می‌خواهد از این طریق به کرملین پیام دهد که اوکراین آماده یک جنگ طولانی‌مدت فرسایشی است. اما از نظر منطقی تنها بخشی اندک از تسلیحاتی که غرب وعده داده، تا شش ماه آینده برای استفاده در جنگ به دست اوکراینی‌ها خواهد رسید. اگر زلنسکی بخواهد تصویر خود به عنوان وینستون چرچیل امروز را تکمیل کند، باید هر چه زودتر ورود ناتو- بخوانید آمریکا- را به مناقشه تسریع کند.

مشکل بزرگ کی‌یف اما این است که- فارغ از تضمین‌های عمومی- واشنگتن کمترین تمایلی به ورود مستقیم به جنگ ندارد. ژنرال مارک میلی رئیس ستاد مشترک ارتش پیش‌تر در این زمینه نظر داده و گفته که پیروزی کامل روسیه یا اوکراین در کوتاه‌مدت دست‌یافتنی نیست. پرزیدنت بایدن و مشاور امنیت ملی او جیک سالیوان هم تاکنون اراده خود در زمینه جلوگیری از ورود مستقیم آمریکا به درگیری را به خوبی دنبال کرده‌اند. مردم آمریکا نیز تاکنون تمایلی برای دخالت مستقیم در جنگ نشان نداده‌اند. البته ایالات متحده احتمالأ علاقه زیادی به ادامه نبرد خواهد داشت، به خصوص به این دلیل که این جنگ توانایی روسیه را برای عملیات در سایر نقاط جهان کاهش می‌دهد، صادرات انرژی آمریکا و ارزش این صادرات را افزایش می‌دهد و می‌توان از آن به عنوان یک تمرین مناسب برای اتحاد شرکا و ایجاد هماهنگی و همکاری برای پیشبرد جنگ اقتصادی در برابر پکن استفاده کرد.

برای مطالعه متن کامل خبر به نیویورک تایمز مراجعه کنید