در چند سال گذشته، بحث های زیادی در مورد ساقط کردن سفینه های موجودت فضایی یا بشقاب پرنده ها و به اصطلاح یوفوها در حریم هوایی آمریکای شمالی مطرح شده است که احتمالاً بالون های جاسوسی یا زباله های فضایی عادی هستند، اما تئوری های توطئه بسیار شایع شده اند و اخیراً نیز در جلسه استماع سنا، برخی از مقامات نظامی آمریکایی از رویارویی خود با بشقاب پرنده ها یا همان یوفوها گفتند. با این حال، در نبود هیچ مدرک غیرقابل انکاری مبنی بر اینکه بیگانگان در میان ما هستند، فیلم های با موضوع تهاجم بیگانگان یا فرازمینی ها همیشه باید، به طور کلی، کمی غیرواقع گرایانه باقی بمانند. از آنجایی که نمی دانیم فرازمینی ها واقعا چه شکلی هستند، افکت های کامپیوتری و جلوه های ویژه تنها به سوررئالیسم فیلم های با موضوع فرازمینی ها می افزایند.

با این حال، برخی از فیلم های مربوط به تهاجم فرازمینی ها به زمین، در جنبه های دیگر بسیار واقع گرایانه عمل می کنند. چه با نمایش نتایج محتمل چگونگی حمله بیگانگان و چه با چگونگی واکنش جامعه به یک حمله اینچنینی، در اینجا واقع گرایانه ترین تصاویر از تهاجم بیگانگان در فیلم های علمی تخیلی آورده شده است.

فیلم ورود ساخته سال ۲۰۱۶، به دور از نمایش معمول بیگانگانی که به ما حمله می کنند و می خواهند ما را نابود کنند، یک برداشت تازه از این ژانر بود. در این فیلم، هنگامی که سفینه های بیگانه وارد زمین می شوند، در مکان های مختلفی در سراسر جهان معلق می مانند. بسیاری از کشورهای قدرتمند تلاش می کنند زبانی را که بیگانگان تلاش می کنند با آن ارتباط برقرار کنند، رمزگشایی کرده و از آنجایی که این فیلم زبان شناس برجسته ای با بازی ایمی آدامز را وارد ماجرا می کند، زاویه فکری عمیقی به فیلم می دهد.

تیم کارشناسان آمریکایی کشف می کنند که یکی از پیام هایی که بیگانگان ارسال می کنند به معنای “ارائه سلاح” است. این همان قسمتی از فیلم است که موضوع واقع گرایانه بودن وارد می شود. این کلمات توسط ملل مختلف به گونه ای متفاوت تفسیر می شوند. در حالی که دانشمند برجسته آمریکایی در این زمینه، معتقد است که بیگانگان تهدیدی برای انسان نیستند، کشورهای دیگر مانند چین این پیام را نشانه ای از تجاوز تلقی می کنند.

 

با توجه به موقعیت ژئوپلیتیک جهان امروز با درگیری موجود در اوکراین و دیدگاه های مختلف مبتنی بر باورها و فرهنگ های سیاسی فردی که از آن ریشه گرفته اند، دور از ذهن نیست که تصور کنیم یک تهاجم واقعی بیگانگان نیز ممکن است به همین سمت برود و همه ابرقدرت ها بر سر چگونگی مدیریت آن بر اساس دیدگاه های سیاسی و هنجارهای فرهنگی خود اختلاف نظر داشته باشند.

شاید در کلاورفیلد هیچ چیز غیرعادی وجود نداشته باشد. به هر حال، در قلب آن، یک فیلم تهاجم بیگانگان است که یک هیولای فرازمینی متخاصم را نشان می دهد که برای ایجاد مرگ و نابودی به زمین آمده بود.

با این حال، چیزی که این فیلم را جذاب ساخت این بود که به سبک یک فیلم در قالب ویدیو پیدا شده ساخته شده بود. این زاویه به جای تکیه بر نماهای فراگیر دوربین و برداشت هایی که به صورت حرفه ای طراحی شده اند تا به آن زیبایی و شکوه سینمایی بدهند، جلوه ای خام تر و واقع گرایانه تر به آن داده است؛ چرا که باعث می شود احساس کنید واقعا آنجا هستید و تمام سر و صدا، هرج و مرج و وحشت را به شکل دست اول تجربه می کنید.

 

فیلم روز استقلال ساخته موفق رولاند امریش علی رغم اینکه منتقدان عموماً آن را احمقانه و کلیشه ای می دانستند، یک موفقیت تجاری بزرگ بود. در حالی که این فیلم به طور قطع روایتگر جریان عمومی داستان فیلم های تهاجم بیگانگان بود که مملو از کلیشه ها و بلاهت بود، اما عناصر فوق العاده ای از واقع گرایی پرجزییات را در تعاملات اجتماعی داشت که در زمان حمله بیگانگان به وجود می آید.

در جبهه نبرد با بیگانگان، صحنه ای غم انگیز و بسیار واقع گرایانه وجود دارد که در آن گروه های خوش خیال و ساده دل از مردم بر روی پشت بام جمع شده اند تا به بیگانگان خوشامد بگویند، علی رغم وجود هشدارهایی مبنی بر اینکه ممکن است این موجودات فضایی دیدگاه خصمانه ای داشته باشند. در دنیای واقعی این صحنه یک یادآوری بسیار ترسناک از این واقعیت است که وقتی یک ذهنیت گله ای چیزی را هدایت می کند، جامعه چقدر می تواند غیرمنطقی واکنش نشان دهد.

به عنوان یک فیلم ترسناک علمی تخیلی، فیلم حمله جسددزدها ساخته سال ۱۹۵۶، امروزه یکی از بهترین تمثیل های سیاسی تاریخ محسوب می شود. در حالی که این فیلم بر حمله بیگانگانی متمرکز است که بدن انسان ها را تسخیر می کنند، همزمان نگاهی نگران کننده و تکان دهنده به هیستری جمعی و تفرقه ای است که می تواند ناشی از پارانویا و لفاظی های سیاسی باشد.

استفاده بی نقص فیلم از تهاجم بیگانگان برای به تصویر کشیدن این موضوعات مهم، آن را چنان برای تفسیر باز می گذارد که بسیاری آن را نقدی بر از دست دادن استقلال سیاسی در جوامع توتالیتر دانستند. از آن زمان به بعد، این فیلم به نوعی به یک فرنچایز تبدیل شد و هر بازسازی از آن، راه های جدیدی را برای اضافه کردن جلوه های واقع گرایانه به آن پیدا کرده است، موضوعی که با قابل درک بودن سیاسی محقق شده است.

 

استیون اسپیلبرگ رابطه عاشقانه طولانی و شناخته شده ای با ساخت فیلم های علمی تخیلی بی نقص داشته و جنگ دنیاها قطعاً یکی از بهترینِ آن ها بوده است. این فیلم با بازی های درخشان بازیگرانی چون تام کروز، داکوتا فنینگ و تیم رابینز، شاهکاری در ساخت تنش بود.

در حالی که در این فیلم موجودات فضایی غول آسا و برخی کلیشه های معمول فیلم های تهاجم بیگانگان به تصویر کشیده شده بود، چیزی که آن را از بقیه متمایز می کند کارگردانی بی نقصی است که توانسته مخاطبان را با همان ترس و تنشی که شخصیت های داستان تجربه می کردند، درگیر کند و تجربه ای همه جانبه را فراهم کند که زیر پوست شما می خزد – به خصوص اگر پدر و مادر باشید.

 

موجود، اثر کالت کلاسیک جان کارپنتر در سال ۱۹۸۲، در مقایسه با هالووین او که چهار سال قبل تر ساخته شده بود کم تر مورد توجه قرار گرفت اما خوشبختانه در طول زمان بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. این فیلم بر یک سفر علمی به قطب جنوب متمرکز است که در آن یکی از ساکنان بیگانه جزیره که مدت ها پیش در آنجا سقوط کرده بود، از حالت انجماد خارج می شود. این فیلم به خاطر جلوه های ویژه اش مورد ستایش قرار گرفته است زیرا موجود بیگانه می توانست به طور موثری آرایش ژنتیکی خود را برای تقلید از دیگران و جعل هویت افراد دوباره بازسازی کرده و حتی تغییر دهد.

البته تمام این عناصر از هر چیز واقع گرایانه ای فاصله می گیرند. با این حال، جایی که فیلم و بازسازی آن درخشیدند، در تصویرسازی های ویرانگر و تکان دهنده ی روانشناختی از اینکه چگونه پارانویا تمام دانشمندان را قربانی کرده و باعث می شود که آن ها از روی ترس و بی اعتمادی به یکدیگر حمله کنند، بود. از برخی جهات، فیلم به درستی بدترین جنبه های طبیعت انسان را زمانی که انسان در معرض فشار روانی قرار می گیرد، منعکس می کند.

اولین فیلم اندرو پترسون، کارگردان مستقل، نقدهای مثبتی دریافت کرد زیرا توانست با توجه به بودجه اندکش، یک قاعده کلاسیک حمله موجودات فضایی را گرفته و آن را به یک شاهکار اتمسفریک تبدیل کند. فیلم The Vast of Night تلاش های یک نوجوان برای درک و ردیابی سیگنال های صوتی مرموزی را به تصویر می کشد که به نظر می رسد بخشی از یک حمله موجودات فضایی باشند.

شاید برخی از ابزارهای روایی به کار رفته در این فیلم، کلیشه های این ژانر باشند، اما جایی که فیلم به اوج کیفیت خود می رسد، زمانی است که از طریق جذابیت شنیداری – دیداری تکان دهنده خود، احساسی پرتنش و واقع گرایانه ایجاد می کند. فضای دهه ۱۹۵۰ باعث شد تا فیلم به یک بروز رسانی مناسب در این ژانر کلاسیک تبدیل شود.

 

زیر پوست یک فیلم در مورد تهاجم بیگانگان است که در آن بیگانگان رویکرد متفاوتی را در پیش می گیرند. در این فیلم به جای استفاده از نیروی شدید و بیرحمانه، هدف اصلی موجودات فضایی نفوذ به میان جوامع انسانی و شباهت کامل به انسان است تا با فریب قربانیان خود، از گونه ما یاد بگیرند.

این فیلم همچنین چند لایه و به شدت پیچیده است زیرا بینندگان را تحریک می کرد تا عمیقاً در مورد هزاران بیماری اجتماعی مختلف از طریق معکوس کردن نقشی که در آن زنانِ شکارچی، مردان را شکار می کردند، فکر کنند (که با این واقعیت که شکارچی اصلی توسط اسکارلت جوهانسون بازی می شد، بسیار جذاب تر شده بود).

 

به سختی می توان Annihilation را به عنوان یک فیلم واقع گرایانه در مورد حمله بیگانگان دسته بندی کرد؛ چرا که بخش زیادی از آن سورئال – زیبا اما سوررئال است. در این فیلم ناتالی پورتمن به عنوان یک زیست شناس باید وارد قطعه بزرگی از زمین شود که توسط یک شهاب سنگ مورد اصابت قرار گرفته است، و فیلم دنیایی کاملاً جدید از این مکان خلق می کند، حتی اگر به شدت از فیلم کلاسیک روسی استاکر (Stalker) الهام گرفته باشد.

این محیط بیگانه که در هر گوشه آن خطری ناشناخته وجود دارد، اکنون به عنوان یک چشم انداز وحشتناک و در عین حال به طرز عجیبی جذاب و زیبا به نام شیمر عمل می کند. کل ماهیت شیمر باعث می شود که بیننده به مرموز بودن آن فکر کند و در عین حال نوعی جستجوی درونی را در مورد ماهیت زندگی که می شناسیم و چگونگی ارتباط بیولوژیکی همه موجودات زنده تجربه کند.

با تمام جذابیتی که داشت، این فیلم یک شکست محسوب می شود؛ چرا که هیچ گاه از نظر تجاری چندان سودآور نبود. با این وجود، Annihilation شاید واقع گرایانه نباشد اما فیلمبرداری و افکت های مسحور کننده آن هنوز هم راهی برای برانگیختن احساسات واقعی پیدا می کند – حتی اگر حتی مطمئن نباشید چه احساسی دارید یا چرا.

 

در این کمدی ترسناک علمی تخیلی سرگرم کننده هیچ چیز زیر رادار مخاطب پنهان نشده است. Slither به هیچ وجه واقع گرایانه نیست، به غیر از این واقعیت که عمل گرایانه فکر می کند. باتوجه به نامحدود بودن جهان، تقریبا می توان مطمئن بود که موجودات فضایی در جایی آن بیرون وجود دارند. با این حال، چرا ما همیشه آن ها را به عنوان موجوداتی انسان نما با سرهای بزرگ و چشم بادامی با سه انگشت، سفینه هایی به شکل نعلبکی پرنده و مقاصد بی رحمانه تصور می کنیم؟

به احتمال زیاد، موجودات فضایی واقعی ممکن است هر چیزی باشند، از جمله یک شکل زندگی انگلی که ما را از طریق یک عفونت نابود می کنند نه اینکه با تکنولوژی برتر خود به سراغ ما بیایند. موجودات فضایی می توانند ابتدایی تر و در عین حال خطرناک تر باشند. با حضور جیمز گانت در مقام کارگردان، Slither چیزی بیشتر از یک تجربه تماشای فوق العاده نیست، به ویژه با توجه به تجربه هایی که اخیراً داشته ایم. اگر چیزی وجود داشته باشد که همه گیری کرونا به ما یاد داده باشد، این است که جهان گاهی اوقات می تواند بسیار بیشتر در معرض تهدیدهایی باشد که ما نمی بینیم یا تصور نمی کنیم خطری داشته باشند، تا آن هایی که ممکن است واقعاً روی آن ها تمرکز کرده باشیم.

جنبه واقع گرایانه اما ناخوشایند فیلم زندگی از طریق این واقعیت آشکار می شود که روایت آن کاملاً امکانپذیر است. داستان این فیلم در ایستگاه فضایی بین المللی رخ می دهد که یک کاوشگر فضایی بدون سرنشین در حال بازگشت از مریخ توسط تیمی از دانشمندان مستقر در ایستگاه فضایی متوقف می شود تا نمونه های خاک جمع آوری شده از آنجا را مطالعه کنند.

 

از آنجایی که هنوز اطلاعات زیادی در مورد سیارات دیگر و وسعت بی نهایت فضا در دست نیست، کاملًا محتمل است که انواعی از اشکال حیات بیگانه و موجودات زنده در آن بیرون وجود داشته باشند. در حالی که فیلم حاوی داستان یک تهاجم فضایی معمول نیست، و از آنجایی که هیچ تهاجم گسترده ای توسط موجودات فضایی که به زمین می رسند و کنترل آن را به دست می گیرند، وجود ندارد، نمونه های به دست آمده در فیلم حاوی یک شکل حیات بیگانه هستند. «حمله» این است که با تهدیدی که برای خدمه ایجاد می کند، این فرم زیستی بیگانه باعث هرج و مرج در ایستگاه فضایی می شود. داشتن روایتی کاملاً محتمل، به این فیلم حالتی واقع گرایانه می دهد که به همان اندازه سرگرم کننده نیز هست.

یکی از ماندگارترین رازها (که در هزارتوی تئوری های توطئه نهفته است)، حلقه های مشهور یجاد شده در مزارع هستند که در سراسر جهان یافت می شوند. بیشتر گمانه زنی ها به این موضوع اشاره دارند که این طرح ها و الگوهای عجیب طراحی بیگانگان هستند.

با گرفتن این پدیده واقعی و استفاده از آن برای فراهم کردن نقبی به هدف از پیش تعیین شده ای که می توانند داشته باشند، فیلم موفق نشانه ها ساخته ام نایت شیامالان، به شدت ترسناک است. این فیلم اگرچه هنوز هم تماشایی است، اما همچنان فیلمی شیامالانی است که احتمالاً آن مقدار تحسین و شناختی که به دنبالش بود، را دریافت نکرد.

 

این فیلم زیبای استیون اسپیلبرگ تا به امروز همچنان مورد تحسین قرار گرفته است. تقابل نزدیک از نوع سوم در سال ۱۹۷۷ ساخته شد اما از بسیاری جهات، از زمان خود جلوتر بود. این فیلم روایتی متفاوت از تهاجم بیگانگان را به تصویر می کشد؛ جایی که به نظر می رسد بیگانگان چیزی بیشتر از ارضای حس کنجکاوی نیک خود در مورد انسان ها نمی خواستند و حتی افراد ربوده شده را بدون آسیب باز می گردانند. این فیلم تصویری درخشان از این است که چگونه ناشناخته ها ممکن است همیشه آن چیزی نباشد که ما فکر می کنیم و چگونه ترس از آن ممکن است همیشه واقع گرایانه و درست نباشد.

آن ها زنده اند یکی از آثار کلاسیک جان کارپنتر در اواخر دهه ۸۰ میلادی به شمار می رود، فیلمی که از نظر اجتماعی ساختارشکنانه و از نظر سیاسی تفرقه انگیز بودد، چرا که به دنبال روایت داستانی فریبنده از مشکلات واقعی انسان ها از دید یک روایت تهاجم بیگانگان است. در این فیلم، موجودات فضایی از قبل در میان ما هستند و در میان ما زندگی می کنند، تقریباً همه چیز را تحت کنترل دارند و ما را از دیدن دنیایی فراتر از ماتریسی که ایجاد کرده اند، باز می دارند.

از آنجایی که موجودات فضایی در این فیلم چیزی جز یک تمثیل قابل درک برای این نیستند که چگونه نخبگان ثروتمند جهان از طریق تجاری سازی بیش از حد همه چیز را کنترل می کنند تا ما را اسیر آرمان خود کنند، رئالیسم واقعی فیلم باید با کمی عمیق نگری دیده شود. با این حال، فیلم در دوران اصلاحات اقتصادی ریگان ساخته شد، بنابراین موقعیت خوبی برای نقد جامعه سرمایه داری فراهم می کند.

 

فیلم منطقه ۹ از بسیاری از جهات عالی بود، بنابراین نمی دانیم از کجا شروع کنیم. اول از همه، فیلم در آفریقای جنوبی اتفاق می افتد که به آن تغییری جذاب و تازه از کلیشه های معمول تهاجم بیگانگان در آمریکا می دهد. با این حال، جایی که فیلم درخشش خود را به شکلی واقعی نشان می دهد، این است که چقدر واقع گرایانه جنبه های مختلف جامعه آفریقای جنوبی را به تصویر می کشد.

این فیلم دارای جلوه های ویژه عالی و فیلمبرداری جذاب و البته تکان دهنده ای است. همچنین یک حس کافکایی در فیلم وجود دارد، جایی که قهرمان داستان به آرامی دگردیسی ویرانگرش را تجربه می کند. این فیلم همچنین به طور هوشمندانه ای برخی از بخش های فرعی تر و معضلات اجتماعی – اقتصادی را که آفریقای جنوبی امروزی را پس از دوران سیاه آپارتاید گرفتار کرده، بازسازی می کند.

این فیلم اگرچه خالی از بحث برانگیزی نبود، اما در مجموع به درستی مورد تحسین قرار گرفت، چرا که برداشت خلاقانه ای از مشکلات واقعی یک ملت ارائه می دهد، جامعه ای که هنوز هم از زخم های گذشته خود به شدت رنج می برد- اگرچه احتمالاً باید اهل آفریقای جنوبی باشید تا کاملاً ظرافت ها و معانی عمیق این فیلم را درک کنید. با یک دنباله در حال ساخت، به عنوان یک فیلم تهاجم فضایی واقع گرایانه از لحاظ سیاسی، میراث این شاهکار سینمایی همچنان ادامه خواهد داشت.

منبع: روزیاتو