آنچه در نبرد «طوفان الاقصی» به دست مقاومت اسلامی فلسطین رقم خورد، یک حادثۀ برآمده از امور اتفاقی در فلسطین نبود بلکه همانگونه که فرماندهان و رهبران مقاومت اسلامی تصریح کردند، حاصل یک طرح جامع و برنامه ریزی پیچیده چند لایه بود که طی 4 سال توسط مقاومت، برنامه ریزی و اجرا شد. لذا نتیجه ای که از آن رقم خورد، طی 75 سال اشغال فلسطین، بی بدیل و برای صهیونیست ها بسیار غیر قابل تحمل بود. به همین صهیونیست ها که مدعی ارتش شکست ناپذیر بوده اند برای پاک کردن ننگ این شکست به دنبال حمله زمینی به نوار غزه هستند تا با ویرانگری وسیع در این منطقه، رنگ ننگ خود را کمرنگ تر کنند.

به همین دلیل در نگاه صهیونیست ها همانگونه که بارها طی روزهای گذشته تکرار کرده اند، حمله زمینی برای آنها امری قطعی است اما اینکه تا کنون هنوز دست به این اقدام نزده اند مربوط به موانعی است که بر سر راه آنها قرار دارد و این موانع آنقدر جدی هستند که حتی بتوانند مانع اجرای آن شوند.

برای حمله زمینی رژیم صهیونیستی به نوار غزه دو دسته موانع داخلی و بیرونی وجود دارند که هر یک از این موانع به نوبه خود تا کنون موجب عدم اجرای این اقدام صهیونیست ها شده اند.

مهمترین مانع داخلی حمله زمینی رژیم صهیونیستی به نوار غزه مربوط به طرح هایی است که مقاومت برای جلوگیری از حمله زمینی رژیم صهیونیستی در نوار غزه آماده کرده است. در سال 2014 میلادی هنگام ورود زمینی صهیونیست ها به نوار غزه آنها به ناگاه با جنگ تونل ها از سوی مقاومت روبرو شدند. جنگی که پایان آن خروج با سرشکستگی رژیم صهیونیستی از نوار غزه با دادن 4 گروگان به نیروهای مقاومت بود و صهیونیست ها هنوز پس از 9 سال نه تنها آن 4 گروگان را آزاد نکرده اند بلکه حتی از سرنوشت آنها مبنی بر اینکه زنده یا مرده هستند نیز اطلاعی ندارند. علاوه بر این، صهیونیست ها نمی دانند مقاومت برای امروز آنها چه شگفتانه جدیدی را طراحی کرده اند و ورود زمینی ارتش رژیم صهیونیستی به نوار غزه چه غافلگیری را برای صهیونیست ها به همراه خواهد داشت و چقدر خسارت به آنها وارد خواهد کرد. ترس از این مسئله مانع اصلی آنها است.

ترس صهیونیست ها از تله ها و تونل های مقاومت موجب شده تا آنها پیش از حمله زمینی به نوار غزه به دنبال تخلیه جمعیت غیر نظامی و پس از آن حمله توپخانه ای وسیع در منطقه ورودی نوار غزه باشند تا تمام تونل ها و تله های احتمالی را با این اقدام تخریب کنند و پس از آن به نوار غزه وارد شوند. اما عدم تخلیه منطقه توسط اهالی شمال غزه صهیونیست ها را متوقف کرده است و حالا آنها نمی دانند چگونه باید با تله های احتمالی و تونل های مقاومت، در حمله زمینی روبرو شوند. همین مسئله یک مانع جدی در حمله زمینی برای صهیونیست ها بوده است.

صهیونیست ها در تمامی جنگ هایی که به راه انداخته اند، همواره در ابتدا تلاش کرده اند تا با عملیات رسانه ای افکار عمومی جهانی را با خود همراه کنند و در کنار همراه کردن افکار عمومی مردم دنیا، حاکمیت های سیاسی را با خود همراه کنند و پس از آن اقدام به جنگ کنند تا در هنگام جنگ و پس از آن با مخالفت های جدی و اقدامات بازدارنده ملت و کشورهای مختلف روبرو نشوند.

در مسیر همراه کردن افکار عمومی و حاکمیت های سیاسی، صهیونیست ها توفیق چندانی نداشته اند. آنها در ابتدا کشورهای اروپایی و برخی هم پیمانان منطقه ای آمریکا را با خود همراه دیدند اما پس از توسعه جنایات آنها علیه غیر نظامیان، به ویژه حمله به بیمارستان «الاهلی معمدانی»، همراهی حاکمیت های سیاسی به دلیل برآشفته شدن افکار عمومی جهانی در ماجرای بیمارستان «الاهلی معمدانی» معکوس شد.

صهیونیست ها به خوبی می دانند که اگر افکار عمومی با آنها همراهی نکنند حاکمیت های سیاسی نیز در ادامه مسیر از کمک به آنها و حتی همراهی شان خودداری خواهند کرد و این یعنی بن بست تمام عیار برای صهیونیست ها که شکست های بعدی را برای آنها به همراه خواهد داشت.

لذا صهیونیست ها حالا با مقابله عمومی جهانی در حمله به نوار غزه روبرو هستند و اگرچه آن را برای خود قطعی می دانند اما در مقطع کنونی امکان اجرایی کردن آن را ندارند. چرا که مخالفت با حمله به نوار غزه در حال توسعه بوده، آنها به شدت در تنگنا قرار گرفته اند.

به نظر می رسد سفر «ریشی سوناک»، نخست وزیر انگلستان به سرزمین های اشغالی آن هم با هواپیمای ترابری جنگی یک پیام روشن دارد و آن اینکه انگلستان برای اقدام نظامی در کنار رژیم صهیونیستی قرار گرفته است و در این اقدام به آنها کمک خواهد کرد اما به نظر نمی رسد این مسئله، بن بست حاصل از کشتار جمعی در نوار غزه را جبران کند و هنوز هم رژیم صهیونیستی در تنگنا قرار دارد.

اگرچه رئیس جمهور ایالات متحده چشم خود خود را به روی جنایت بیمارستان «الاهلی معمدانی» بست و قول تلاش برای تصویب ارسال کمک های نظامی به رژیم صهیونیستی در کنگره آمریکا را داد اما او پیش از ورود به سرزمین های اشغالی، با حمله زمینی مخالفت کرده بود و وعده ای که به صهیونیست ها داده است را مشروط به تصویب کنگره کرد. لذا می توان گفت، او قول قطعی به صهیونیست ها نداد تا در صورت تنگ تر نشدن عرصه بر رژیم صهیونیستی، هزینه ای را بر عهده نگرفته باشد.