تیک تیک عقربه‌هایی که سالیان دراز است به اشکال مختلف به دنبال هم می‌دوند تا به ما نشان بدهند، زمان چقدر سریع می‌گذرد، در موزه‌ای قابل دیدن است که نامش را «زمان» گذاشته‌اند. تماشاگه زمان نام قبلی این موزه بود و چه جالب که بنشینی به تماشای زمان. جذابیت این موزه تنها به ساعت‌های آن نیست که همه‌شان یک جا جمع شده اند. بلکه تکه تکه آن دیدنی است. از خود ساختمان گرفته تا هر کدام از وسایل موزه‌ای که درون آن است. 

زعفرانیه یک پاتوق برای تهران گردی‌ها است. از آنجا می‌توان به موزه سینما و کاخ سعدآباد رفت. گوشه‌ای از باغ‌های این محله زیبا، دری است که بازدیدکننده را به یک محوطه بزرگ پر درخت هل می‌دهد. محوطه‌ای که باید سرک بکشی تا ببینی ته آن عمارتی خیره کننده وجود دارد. 
موزه زمان برای خارجی‌ها و ایرانی‌ها قیمت‌های متفاوتی دارد. با تهیه یک بلیت می‌توانید هم در محیط تا ساعت ۱۱ شب بمانید هم موزه را تا ساعت ۲۰ ببینید. 
پیشنهاد می‌کنیم کمی جلوی ورودی معطل بمانید. صدای آب کم کم به گوش می‌رسد. رودی آبی رنگ از پس درخت‌ها می‌گذرد. درخت‌ها را رد کنید، صدای آب بیشتر می‌شود. به پهلوی عمارت که می‌رسید صدای ترافیک و رفت و آمد ماشین‌ها تمام می‌شود و به دنیایی دیگر سفر می‌کنید. 
ساختمانی زیبا، سفید و پر از گچ بری رو به رویتان قرار دارد. این ساختمان زیبا یکی از آن بناهای تاریخی است که از ساخت و سازهای انبوه زعفرانیه جان سالم به در برده است. 
اینجا یکی از آن مقاصدی است که می‌توان با خانواده تا آنجا رفت چون برای همه سنین، هم سرگرم کننده است هم آموزشی و تفریحی. برخی از فضای سبزش لذت می‌برند، بچه‌ها از ساعت‌هایی که در کلاس و درس و مدرسه درباره آن خوانده‌اند، جوانان و نوجوانان از میراثی که به یادگار مانده و علاقه مندان به هنر از هر چیزی که در این موزه و گالری آن وجود دارد. 

این موزه جای خالی و بدون هنر ندارد. هر گوشه از آن یک هنرمندی کار کرده است.

پی و اساس این خانه متعلق به دوره قاجار بوده است. این موزه قبلاً کلبه‌ای چوبی و کوچک در میان درختان سر به فلک کشیده بوده است. اما سال ۴۲ «حسین خداداد» که یک صنعتگر و کارآفرین ایرانی بود آن را خرید و تغییراتی درش ایجاد کرد، دو طبقه در همان جای خانه چوبی قبلی ساخت و چون به هنر طراحی و گچ بری علاقه زیادی داشت؛ از استادکاران به نام استفاده کرد مثلاً در و پنجره‌ها را به حسن کاشی سپرد. 
او ۱۲ سال زمان گذاشت تا این بنا تکمیل شود. در سال ۵۶ کارهای مرمت و تزئینات خانه تمام شد و خداداد داخل بنا ساکن شد. اما یک سال بعد به خارج از کشور رفت و این بنا برای همیشه خالی ماند. چند سالی این بنا متروکه بود تا اینکه چند سالی است بنیاد مستضعفان این بنا را به موزه‌ای برای ساعت تبدیل کرد. الان یکی از بهترین مجموعه ابزارهای زمان‌سنجی در این خانه است. 

در این موزه ساعت‌هایی را می‌توان دید که باید حسرت داشتنش را خورد. از ساعت‌های نفیس جیبی گرفته تا ساعت‌های شاهینی، بادبزنی، دیواری و …. وقتی راهنمای موزه برای بازدیدکنندگان ویژگی هر ساعت را تعریف می‌کنند و برایش قصه می‌گویند تازه متوجه اهمیت هر کدام از آن‌ها می‌شوند. 
برخی از این ساعت‌ها اسم‌های با مزه‌ای دارند مثل ساعت پیرزن و پیرمرد. این ساعت‌ها را در طبقه اول ببینید. بعد بروید به طبقه دوم و از ساعت‌هایی که افراد مشهور به موزه اهدا کرده‌اند دیدن کنید. حتماً برایتان جالب است که بدانید ساعت همراه ناصرالدین شاه چقدر بزرگ بوده است. به این ساعت نمی‌توان گفت ساعت مچی اما ساعتی است که مدام در اختیارش بوده. 

یادتان می‌آید کارمندان زمانی باید کارت می‌زدند تا ورود و خروج شأن را ثبت می‌کردند؛ در این موزه ساعت ثبت زمان یا همان کارت زنی بزرگی وجود دارد که پس از انقلاب صنعتی ساخته شد و از آن در کارخانه‌ها استفاده می‌کردند. 

این ساعت هم متعلق به اداره برق و ساخت یک شرکت آمریکایی بوده که مهمترین ساعت‌های کارت زنی را می‌ساخته است. 
اولین نمونه‌های ساعت مچی مخصوص نابینایان هم اینجاست. این ساعت کلاسیک به گونه‌ای طراحی شده که نابینا به آسانی می‌تواند درپوش شیشه‌ای آن را برداشته و با لمس اعداد و عقربه‌ها زمان را متوجه می‌شود. 

در موزه زمان، ساعت‌هایی را می‌توان دید که باید حسرت داشتنش را خورد. از ساعت‌های نفیس جیبی گرفته تا ساعت‌های شاهینی، بادبزنی، دیواری.

یک از اتاق‌های بسیار جذاب این خانه معروف به اتاق اصفهانی‌هاست که بنا به سلیقه مالک، به سبک معماری صفوی و با الگو از عمارت عالی قاپو و چهل‌ستون اصفهان به اجرا درآمده است. گچ بری این بخش توسط برادران روحانی در سال ۵۳ انجام شد. بیرون از این اتاق و در فضاهای دیگر، می‌توان کلکسیون بزرگی از ساعت‌های مختلف را دید. اینکه از چه زمانی ساعت از اندازه‌های بزرگ به دیوارها نشستند و بعد کوچک شدند و به مچ دست گره خوردند و چطور شد که کوچکترین ساعت‌ها روی نگین انگشتر جا داده شدند. 
وقتی به این موزه رفتید سرتان را بالا بگیرید و به جزئیاتی که در معماری سقف هم به کار رفته توجه کنید. این موزه جای خالی و بدون هنر ندارد. هر گوشه از آن یک هنرمندی کار کرده است. حتی در بالکن آن. 
خیلی‌ها درخواست می‌کنند که به بالکن موزه در طبقه دوم بروند، عجب جایی است! از آن بالا دیدن حوض عمارت و درخت‌های اطراف دیدنی است حیف که نمی‌توان وارد بالکن شد به چند دلیل. یکی اینکه حضور بازدیدکنندگان در بالکن باعث می‌شود تا برای سقف اتاق زیرین مشکل بوجود بیاید. دیگری نرده‌های کوتاهی است که امنیت بازدیدکننده را ممکن است به خطر بیاندازد. کوتاهی نرده‌ها را نمی‌توان کاری کرد چون نمای ساختمان بهم می‌ریزد. بنابراین نباید بچه‌ها را به این بخش از موزه برد. به همین دلیل باید عطای دیدن بالکن را به لقایش بخشید تا این بنا مثل تعدادی دیگر از بناهای زیبای تهران برای نسل آینده هم بماند.