به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، فرودگر قمری «پرگرین»(Peregrine) به عنوان سریع‌ترین پرنده رباتیک روی زمین شناخته شده است. اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، پرنده رباتیک در فضا به حرکت درمی‌آید و به سمت جزر و مد گرانشی ماه پرواز می‌کند. سپس فرودگر، مدار خود را به دقت پایین می‌آورد تا در نهایت به منطقه‌ای شامل جریان‌های گدازه ماه باستانی برسد. این منطقه «خلیج چسبندگی»(Bay of Stickiness) یا «سینوس ویسکوزیتات»(Sinus Viscositatis) نامیده می‌شود.

 

این مأموریت به دلایل متعددی تاریخ‌ساز خواهد بود. این اولین ماموریتی خواهد بود که تحت ابتکار «خدمات باربری تجاری ماه»(CLPS) ناسا و به عنوان راهی برای بردن محموله‌ها به ماه توسط آژانس پرتاب می‌شود؛ بدون اینکه نیازی به ساخت همه فضاپیماهای لازم برای بردن محموله‌ها به آنجا وجود داشته باشد. در این مورد، شرکت «استروبیوتیک»(Astrobiotic) فرودگر پرگرین را ساخته است و ناسا برای ذخیره‌سازی چند محموله هزینه می‌کند.

 

در مورد موشک، بحث دیگری وجود دارد. پرگرین در اولین پرواز موشک «ولکان قنطورس»(Vulcan Centaur) متعلق به شرکت «ائتلاف پرتاب و راه‌اندازی»(United Launch Alliance) پرتاب خواهد شد. ولکان قنطورس که جانشین موشک‌های «اطلس ۵»(Atlas V) و «دلتا ۴»(Delta IV) این شرکت است، بدین منظور ساخته شده تا مقدار زیادی از وسایل را به فضا ببرد.

 

نمایندگان استروبیوتیک، ائتلاف پرتاب و راه‌اندازی و ناسا طی یک جلسه توجیهی در ۲۹ نوامبر گردهم آمدند تا درباره این موضوع صحبت کنند که برخی از محموله‌های پرگرین قرار است چه باشند و همچنین توضیح دهند که چگونه انتظار می‌رود همه چیز تا روز پیش از کریسمس آماده شود.

 

گروه ماموریت می‌گویند که پرتاب در حال حاضر برای روز ۲۴ دسامبر حدود ساعت ۱:۵۰ بامداد به وقت منطقه زمانی شرقی برنامه‌ریزی شده است. اگر پرتاب در این روز انجام شود، انتظار می‌رود که فرودگر در ۲۵ ژانویه سال آینده روی سطح ماه فرود بیاید.

 

 

«کریس کولبرت»(Chris Culbert) مدیر پروژه CLPS در «مرکز فضایی جانسون» ناسا گفت: ما چین و اخیرا هند را دیده‌ایم که با موفقیت روی ماه فرود آمده‌اند اما تا به امروز، هیچ شرکت خصوصی با موفقیت روی ماه فرود نیامده است. فرود آمدن روی ماه، یک چالش فنی دلهره‌آور به ویژه برای موتور وسایل نقلیه رباتیک، سیستم‌های مسیریابی، رادیوها و بسیاری از سیستم‌های دیگری است که همگی باید با هم کار کنند تا امکان فرود نرم را فراهم سازند.

 

پرتاب‌گر و فضاپیما که هنوز متصل هستند، پس از پرتاب مستقیما وارد مانوری به نام «ورود به مدار انتقال ماه» خواهند شد. این بدان معناست که همچنان به زمین نزدیک هستند اما در مسیری قرار دارند که اساسا با مدار ماه تلاقی می‌کند. ظرف یک ساعت یا بیشتر پس از پرتاب، فضاپیما رسما از پرتاب‌گر خود جدا می‌شود و گروه شروع به برقراری ارتباط با فرودگر و انجام دادن مانورهای کوچکی می‌کنند تا مطمئن شوند مسیر درست به نظر می‌رسد.

 

«جان تورنتون»(John Thornton) مدیرعامل استروبیوتیک گفت: این در واقع اولین باری است که موتورهای خود را به عنوان یک سیستم روشن می‌کنیم. البته ما آنها را به صورت جداگانه روی زمین روشن کرده‌ایم اما این اولین باری است که همه با هم در یک فضاپیما حضور دارند زیرا به سادگی نمی‌توان آنها را روی زمین آزمایش کرد. ما حداقل یک مورد و به طور بالقوه حداکثر سه مورد از مانورهای اصلاح مسیر را انجام خواهیم داد و این به دقت پرتاب اولیه بستگی دارد.

 

سپس حدود ۱۲ روز بعد، فضاپیما به مدار ماه خواهد رسید. تورنتون ادامه داد: ما به یک مدار متوسط می‌رویم و برای مدتی در آن مدار، منتظر همسو شدن شرایط نور محلی می‌مانیم. بیشتر زمان درنظرگرفته‌شده بین پرتاب و فرود در واقع برای آن است که روشنایی محلی درست باشد. بنابراین، ما اساسا تلاش می‌کنیم تا در یک زمان مشخص از صبح روی یک نقطه ویژه ماه فرود بیاییم.

 

هنگامی که همه چیز خوب به نظر برسد، فضاپیما در محل فرود تعیین‌شده روی سطح ماه پایین می‌آید. فرودگر حدود ۱۰ روز پیش از غروب خورشید کار خواهد کرد. غروب خورشید به شب قمری منتهی می‌شود که شاهد محو شدن فرودگر هندی «چاندرایان-۳»(Chandrayaan-۳) بود.

 

تورنتون گفت: شرایط ماه از دمای نسبتا گرم بین ۱۰۰ تا ۱۲۰ درجه سلسیوس به سردی نیتروژن مایع می‌رسد.

 

وی افزود: ماموریت در شب کریسمس انجام می‌شود و یک هدیه کریسمس است.