به گزارش ایسنا به نقل از گاردین، وقتی «لئوناردو داوینچی» در سال ۱۵۱۶ با پادشاه فرانسه سوگند وفاداری کرد و دعوت فرانسوا اول را برای زندگی در فرانسه پذیرفت، سه عدد از مشهورترین آثار خود شامل «سنت جان باپتیست»، «باکره و کودک با سنت آن» و مشهورترین نقاشی‌اش «مونالیزا» را نیز با خود به فرانسه برد که هر سه نقاشی هم‌اکنون در موزه لوور پاریس نگهداری می‌شوند.

با این حال، برخی از کارشناسان آثار «لئوناردو داوینچی» عنوان کرده‌اند که ممکن است او نقاشی دیگری را نیز به فرانسه برده باشد؛ یک نقاشی ناتمام که «داوینچی» مجددا روی آن کار کرد و آن را بهبود بخشید اما علی‌رغم اینکه بیش از ۳۰ سال آن را در نزدیکی خود نگه داشت، هرگز تکمیل نشد.

نقاشی «سنت جروم در بیابان» که لئوناردو در دهه ۱۴۸۰ شروع به کار کرد، به ندرت خانه دائمی خود را در موزه‌های واتیکان ترک می‌کند اما امروز و در نتیجه یک قرارداد در خانه‌ای در کلوس لوس ـ نزدیک قلعه سلطنتی در غرب فرانسه ـ که داوینچی بیش از دو سال تا زمان مرگش در آن زندگی کرد، به نمایش گذاشته شده است.

«فرانسوا سنت بریس» که خانواده‌اش صاحبخانه «کلوس لوس» است، در این زمینه می‌گوید: «۵۰۰ سال پس از مرگ لئوناردو داوینچی، ما این نقاشی را به مدت ۱۰۰ روز در اینجا خواهیم داشت. بسیار فوق‌العاده است که این اثر را به ما قرض داده‌اند که یک بوم منحصر به فرد است، اثری در حال پیشرفت که هر چه بیشتر به آن نگاه کنیم زنده‌تر می‌شود. در آن ما عملکرد مغز داوینچی، تکنیک‌هایش، هوش و طراحی او را می‌بینیم. امیدواریم بازدیدکنندگان به اینجا بیایند تا در مورد آن فکر کنند».

کمتر از ۲۰ نقاشی از آثار «لئوناردو داوینچی» تاکنون باقی مانده که البته نقاشی «سنت جروم در بیابان» بهترین و در واقع درخشان‌ترین آنها نیست؛ این اثر نقاشی غم‌انگیز و عمدتاً بی‌رنگ قدیس لاغر و توبه‌کار قرن چهارم که پدر کلیسای مسیحی محسوب می‌شود را نشان می‌دهد که با سنگ بر سینه‌اش می‌کوبد.

«سنت جروم» محققی که در سال‌های اقامت در بیابان، کتاب مقدس را از یونانی و عبری به لاتین ترجمه کرد، موضوعی محبوب در دوره رنسانس بود که هم نماد انسان‌گرایی و هم دین بود.

این نقاشی زمانی که «لئوناردو» در سال ۱۴۸۱ در فلورانس زندگی می‌کرد سفارش داده شد و زمانی که در سال ۱۴۸۲ به میلان نقل مکان کرد ناتمام ماند. این اثر در طول قرن‌ها چندین بار ناپدید شد و دوباره ظاهر شد و سرانجام در سال ۱۸۵۶ در یک مغازه امانت فروشی پیدا شد و توسط پاپ پیوس نهم خریداری شد.

«گیدو کورنینی» از مسئولان موزه واتیکان می‌گوید که ناتمام بودن این نقاشی برای مورخان هنر و کارشناسانی که از آن برای تحلیل بسیاری از تکنیک‌ها و ویژگی‌های آثار لئوناردو به عنوان یک هنرمند استفاده کرده‌اند، جالب‌تر شده است.