به گزارش سرویس ترجمه شفقنا از نشریه پولتیکو؛ امروزه روز، در شرایطی که حدود یک سال به زمان انتخاب قطعی نامزدهای انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا در سال ۲۰۲۴ باقی مانده است،

نگاهی اجمالی به شرایط کلی انتخابات و ترکیب احتمالی نامزدها حکایت از این می‌کند که به نظر با یک انتخابات قابل پیش‌بینی مواجه خواهیم بود. در واقع مروری کوتاه و گذرا بر روند انتخابات نشان می‌دهد که در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۴ شاهد رقابت رئیس‌جمهور حال حاضر آمریکا در مقابل سلف خود خواهیم بود- که به عبارتی تکرار رقابت انتخاباتی گذشته است. دونالد ترامپ رئیس‌جمهور سابق ایالات متحده آمریکا در حال حاضر در قیاس با هر زمان دیگری از زمان ترک کاخ ریاست‌جمهوری به این سو موقعیت بهتری در زمینه احیای نامزدی قطعی خود در اردوگاه جمهوری‌خواهان دارد و این چشم‌انداز در کنار عواملی چون رشد اقتصادی آمریکا، تسلط رئیس‌جمهور حال حاضر آمریکا جو بایدن را نیز بر حزب دموکرات تقویت کرده است.

با این حال بخش کم‌عمق دریا همیشه می‌تواند فریبنده باشد.

در حقیقت فضای سیاسی آمریکا در حال حاضر دارد این احتمال را که کارزار انتخاباتی سال آینده چه‌قدر می‌تواند آشفته باشد دست‌کم می‌گیرد- و البته این واقعیت را هم که ادامه مسیر فعلی تا چه حد ممکن است به یک رقابت سه یا حتی چهارنفره تبدیل شود!

بگذارید این‌گونه بگویم که در دریای ناآرامی که ممکن است رای‌دهندگان را در دوراهی انتخاب یک چهره منتخب تقریبا 82 ساله- که ممکن است نتواند دوره دوم ریاست خود را تکمیل کند- و رقیب 78 ساله‌اش- که بعید نیست تا روز انتخابات تبدیل به یک مجرم شده باشد- تنها رها کند، این احتمال پررنگ وجود دارد که میلیون‌ها نفر به دنبال یک بندر امن چشم به نامزدهای دیگر داشته باشند.

احتمال این‌که کورنل وست از نارضایتی محسوس جوانان از رئیس‌جمهور حال حاضر استفاده کرده و رای چپ‌های اردوگاه بایدن و معتدل‌هایی را که به دنبال یک نامزد میانه‌رو از یک حزب ثالث می‌گردند به خود اختصاص دهد و در واقع آرای رای‌دهندگانی را که در سال 2020 با اکراه از بایدن حمایت کردند، سرقت کند؛ چهره‌های ارشد دموکرات‌ها را به وحشت انداخته است. با این حال مقامات دموکرات‌ها دلخوشی‌شان این است که به‌رغم محبوبیت پائین بایدن، تاکنون هیچ‌کدام از دموکرات‌ها به طور رسمی برای به چالش کشیدن رئیس‌جمهور وارد انتخابات مقدماتی نشده‌اند.

با این حال، حتی این دلخوشی هم ممکن است چندان ادامه‌دار نباشد. گفته می‌شود که دین فیلیپس نماینده میانه‌روی مینه‌سوتا هفته آینده به نیویورک خواهد رفت تا با حامیان مالی دموکرات درباره رقابت و ایجاد چالش احتمالی برای جو بایدن ملاقاتی داشته باشد.

فیلیپس که سومین دوره نمایندگی خود را سپری می‌کند، به تازگی با محکوم کردن تلاش‌های احزاب ثالث «بدون عنوان» و هم‌چنین صدور فراخوان برای برگزاری رقابت مقدماتی دموکرات‌ها در سال آینده، توجه بسیاری را در فضای سیاسی آمریکا به خود جلب کرده است. فیلیپس ۵۴ ساله به عنوان یکی از مدیران سابق بخش خصوصی گفته می‌شود که بعید است در راستای ایجاد چالش برای رئیس‌جمهور فعالیت کند، مگر اینکه وضعیت سلامتی جو بایدن بدتر شود یا موقعیت سیاسی او به شدت کاهش یابد. با این حال، او هم‌چنان اصرار دارد که دموکرات‌ها باید گفتگوهای زیادی در مورد این‌که چه کسی باید نامزد اصلی حزب شود، انجام دهند و برای ورود رقبای بالقوه یخ سیاسی را بشکنند. فیلیپس در این زمینه یوجین مک‌کارتی سناتور سابق مینه‌سوتا را مثال می‌زند که در سال ۱۹۶۸ علیه لیندون جانسون وارد عمل شد.

با این حال کتمان نمی‌توان کرد تا زمانی که ترامپ به عنوان پرچم‌دار جمهوری‌خواهان فعالیت داشته باشد، به احتمال زیاد جو بایدن از هرگونه تهدید جدی در مرحله مقدماتی مصون خواهد ماند. در واقع ایجاد شک و تردید در مورد رئیس‌جمهور حال حاضر برای بیشتر دموکرات‌های ارشد موضوعیت ندارد، اما مبارزه یک مستبد تبعیدی برای بازپس‌گیری قدرتی که از دست داده، حکایت دیگری است. به خصوص اگر بایدن نشانه‌های بیشتری از افول و پیری نشان دهد. در این صورت فارغ از این که چه‌قدر اقتصاد بهبود و تورم کاهش یافته باشد، دموکرات‌های بیشتری ممکن است به این دیدگاه برسند که حمایت بی‌وقفه از بایدن یک خطر واقعی است.

با این حال مسلم است که رقابت دوباره بایدن و ترامپ، در نهایت منجر به ورود یک نامزد میانه‌رو- به احتمال زیاد به عنوان یک چهره مستقل و بدون حمایت یکی از احزاب برچسب‌دار و شناخته‌شده- به عرصه رقابت خواهد شد. حرکتی که تا حدی به این دلیل که ناشی از تمایل حامیان مالی برای نامزدی نوعی محافظه‌کاری مالی و لیبرالیسم اجتماعی به سبک بلومبرگ می‌تواند باشد، چندان امیدوارکننده به نظر نمی‌رسد.

با این حال، مقاومت جمهوری‌خواهان در قبال ترامپ و کیفرخواست‌های پرشماری که علیه او صادر شده نشان از این دارد که در سال آینده فرصتی برای ورود یک شخص یا حزب ثالث به وجود خواهد آمد. این ماجرا را از این زاویه نیز می‌توان بیان کرد- که اگر ترامپ در زمستان سال آینده در انتخابات مقدماتی آرای جمهوری‌خواهان را در ایالت‌های مختلف جارو کند و سپس محاکمه عمومی‌اش آغاز شود، چگونه ممکن است جمهوری‌خواهان نامزد دیگری را وارد انتخابات نکنند؟!

یکی از کسانی که این موضوع را به وضوح درک می‌کند، خود دونالد ترامپ است. گفته می‌شود که ترامپ تا حدودی به همین دلیل است که نامزدی الکس مونی را در سنا به هیچ قیمتی تایید نخواهد کرد. ترامپ خوب می‌داند که سناتور جو مانچین دموکرات ترجیح می‌دهد که در انتخابات سال آینده با مونی تندرو رقابت کند تا فرماندار میانه‌رویی چون جیم جاستیس.

از این منظر جاستیس، مانچین و حتی لری هوگان فرماندار جمهوری‌خواه سابق مریلند که به تازگی پس از دو دوره از نمایندگی این ایالت کاملاً آبی کنار رفته، بعید نیست که در زمستان آینده به عنوان شخص یا به نمایندگی از یک حزب ثالث نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری شوند. به خصوص که خود لری هوگان به صراحت گفته که «با توجه به نظرسنجی‌های اخیر می‌دانم که بسیاری از مردم خواهان انتخاب سوم یا به عبارت بهتر نامزدی یک کاندیدای مستقل هستند».

به گفته لری هوگان؛ «در حال حاضر به نظر می رسد که مردم آمریکا تنها دو انتخاب واقعاً وحشتناک پیش‌روی خود دارند. در واقع بیشتر مردم آمریکا، چه جمهوری‌خواه باشند و چه دموکرات، بر این باورند که این بهترین چیزی نیست که این کشور به عنوان رهبر جهان آزاد می‌تواند داشته باشد».

کسانی که نگرانی زیادی از بابت احتمال نامزدی دوباره دونالد ترامپ احساس می‌کنند، البته می‌توانند دل خود را به کاندیداهای سرشناس‌تری نیز خوش کنند. از این جمع البته شانس ران دی‌سانتیس فرماندار فلوریدا بیشتر از بقیه است. ولی تیم اسکات سناتور کارولینای جنوبی و مایک پنس معاون سابق رئیس‌جمهور نیز محبوبیت خوبی در میان اهداکنندگان و حامیان مالی جمهوری‌خواه دارند و البته گلن یانگکین فرماندار ویرجینیا نیز حامیان و طرفداران زیادی دارد که او را برای شرکت در رقابت هل می‌دهند. نیوت گینگریچ رئیس سابق مجلس نمایندگان که فکر می‌کند ترامپ مطمئناً پرچم‌دار جمهوری‌خواهان خواهد بود، یانگکین را به دلیل ثروت و جذابیت بالقوه‌اش یک کاندیدای ملی جدی می‌نامد و مسیر احتمالی و بالقوه او را به مسیر وندل ویلکی شبیه می‌داند- که تاجری بود که در روزهای پایانی انتخابات ۱۹۴۰ سر بلند کرد و در نهایت نیز توانست نامزدی جمهوری‌خواهان را در سال 1940 به دست آورد.