طبق آنچه در گزارش تحلیلی نشریه فارن افرز آمده، شعار این بود: «قرن ترکیه آغاز شود، نه فردا، امروز!» اردوغان یک سخنرانی شورانگیز ایراد کرد. وی با توصیف برخی از سیاست‌های داخلی خود - مانند تبدیل کلیسای بیزانسی نمادین استانبول، ایاصوفیه، به مسجد - به عنوان «هژمونی چالش‌برانگیز جهانی»، وعده داد که ترکیه را «در میان ده کشور برتر جهان در سیاست و اقتصاد قرار دهد». 

این برنامه به منظور معرفی دیدگاه اردوغان درباره جمهوری ترکیه در صدمین سال آن بود: قدرتی در آستانٔ ظهور که در نبردهای متعدد خود با امپریالیست‌ها پیروز شده و سرانجام آماده است تا جایگاه شایسته خود را به عنوان یک قدرت جهانی به دست آورد. این یک قدرت پساغربی به رهبری اردوغان است که دیگر به دنبال تایید غرب نیست، دیگر آرزوی تحقق آرمان‌های لیبرال غربی ندارد و دیگر متکی به غرب نیست.

در ترکیهٔ قبل از اردوغان، هویت فراآتلانتیک ترکیه نه تنها به عنوان یک ضرورت ژئوپلیتیکی بلکه به عنوان میراثی از بنیانگذار ترکیه، مصطفی کمال آتاتورک، گرامی داشته می‌شد و مورد حمایت قرار می‌گرفت. آتاترک زمانی گفت که رسیدن به «سطح تمدن معاصر» رسالت این جمهوری جوان است. هدفی که منجر به یک فشار ده‌ساله و از بالا به پایین برای مدرنیزاسیون جابرانه و غرب‌زدگی شد. با این حال، امروزه کمتر کسی در حوزه عمومی از ایده‌ها یا نهادهای غربی دفاع می کند. مفسران تلویزیونی و سیاستمداران به طور معمول ایالات متحده، اروپا و ناتو را دور هم جمع می کنند و همه آنها را ریاکار، استثمارگر و مشتاق انقیاد ترکیه می دانند. لیبرال های طرفدار غرب ترکیه از برنامه های تلویزیونی شبانه اخراج شده و از صفحات روزنامه ها حذف شده اند. ترکیه حتی مسابقه آواز یوروویژن را ترک کرده است - رویداد موسیقی سبک و پاناروپایی که از سال 1956 برگزار می شود.

تغییری مشابه در سیاست خارجی ترکیه در حال انجام است. در دهه‌های پس از جنگ جهانی دوم، ترکیه سعی کرد با لنگر انداختن خود در نهادهای یورو-آتلانتیک و تلاش برای رسیدن به دموکراسی‌های پیشرفته و مرفه غربی، خود را در برابر تهدید همیشگی توسعه‌طلبی شوروی محافظت کند. واشنگتن از نظر جنگ سرد، ترکیه را به عنوان یک کشور مرزی مفید در مبارزه با کمونیسم و نفوذ شوروی می‌نگریست. ترکیه هرگز کاملاً غربی یا دموکراتیک نبود. اما در دوران جنگ سرد، این واقعیت که نخبگان سکولار کشور می خواستند کشور را به غرب متصل کنند، برای سیاستگذاران ایالات متحده به اندازه کافی خوب بود.

امروز، تصویر بسیار متفاوت است. از زمانی که اردوغان در سال 2002 قدرت را به دست گرفت، و به ویژه پس از کودتای نافرجام علیه دولت وی در سال 2016، روابط واشنگتن با آنکارا به طور پیوسته بدتر شده است. سیاستمداران ترکیه، از جمله اردوغان، اغلب با عصبانیت ایالات متحده را به عنوان یک دشمن و نه به عنوان یک شریک توصیف می‌کنند. به عنوان مثال، زمانی که واشنگتن در سال 2020 ترکیه را به دلیل خرید سامانه های موشکی زمین به هوای اس-400 از روسیه تحریم کرد، اردوغان تصمیم ایالات متحده را «حمله ای آشکار» به حاکمیت ترکیه خواند و مدعی شد که «هدف [از تحریم ها] این است که جلوی گام‌هایی را که کشورمان در صنعت دفاعی برداشته است، بگیرند و ما را تابع نگه دارند.» در همین حال، در واشنگتن، برخی از سیاست‌گذاران آمریکایی آشکارا تعهد ترکیه به ناتو را زیر سوال می‌برند و از نزدیک شدن آنکارا به مسکو بیم دارند.

اما این خشم متقابل اخیراً به چیزی شبیه به پذیرش تبدیل شده است. مقامات ترکیه اکنون درک می‌کنند که انحراف آنها از ناتو یک انحراف غیرعادی نیست بلکه یک مقصد نهایی است. ترکیه اردوغان با این پیش‌فرض عمل می‌کند که غرب در حال افول است و جهان چندقطبی در حال ظهور است، که ظاهراً فرصت‌هایی را برای رسیدن ترکیه به قدرت‌های بزرگ فراهم می‌کند. اما ترکیه نمی‌خواهد با دور شدن از ناتو و رفتن به سمت سازمان همکاری شانگهای، یک سازمان دفاعی و امنیتی اوراسیا که در سال 2001 توسط چین و روسیه در تلاش برای رقابت با ناتو تشکیل شد، اردوگاه خود را تغییر دهد. درعوض، ترکیه می‌خواهد در هر اردوگاه پای خود را حفظ کند و در عین حال نفوذ خود را در خاورمیانه و آسیای مرکزی و قدرت اقتصادی خود را به طور گسترده‌تر گسترش دهد. اگرچه اردوغان به دنبال جدایی آشکار از غرب در زمینه ایدئولوژی، فرهنگ و هویت است، اما او همچنین در تلاش است تا یک اقدام متعادل‌کننده دقیق بین قدرت‌های بزرگ انجام دهد، به این امید که فرصت‌های بیشتری برای نفوذ ترکیه پیدا کند.